maandag 8 januari 2018

Gespletenheid

Het blijft me zeer verbazen: de gespletenheid waarin mensen  het gewoon vinden om in te leven. Zonet dus hét gesprek gehad of men mij disciplinair zal  straf-ontslaan. Mijn aangetekende brief zal wel een invloed hebben gehad, want de toon en houding was vanaf het begin allervriendelijkst en voorkomend. Terwijl de aankondiging nog zinnen betrof dat het vertrouwen in mij zeer ernstig was geschaad, enzovoort. Nu zegt het afdelingshoofd, de baas dus,  uiteindelijk: ´Als Hugo zou ik ook het gevoel hebben dat het mes mij op de keel werd gezet.´

Waartoe ik genoodzaakt ben om te besluiten is, dat ik gebruik ga maken van wat ´Het generatiepact en prepensioen´ heet. Vanaf mijn verjaardag, eind maart, 9 uur per week werken, 'klussen doen, zonder kunstlicht, zoals bladeren harken in de speeltuinen, tegen 75% van mijn loon en op mijn 63ste  met prepensioen.´ Dat worden aaneensluitend dan de dagen dinsdag en woensdag. Als ik hiervoor teken, zit ik eraan vast: ook als er in de komende jaren nog een gunstige regeling komt om vervroegd met pensioen te gaan: daar kan ik dan geen gebruik van maken...

Nu krijg ik morgen het definitieve voorstel per mail en mag ik er nog een week over nadenken. Men is nu nog in overleg of mijn maand salaris van december alsnog word uitbetaald. Zo niet: dan ga ik daar wel middels een brief bezwaar tegen maken... Waar ik willens en wetens voor kies, is dus ook om er niet nog meer werk van te maken. Wellicht had ik er via de rechter wel meer uit kunnen slepen... daar lijkt het een beetje op, gezien de toon van het gesprek. Raar. Hugo zei ook nog dat hij respect had voor de mail en aangetekende brief. Wat moet een mens daar nou van denken?...