Ook ik ben, zoals iemand in de omgeving van tv-recensent Bas in Trouw, tijdens de conference van Youp op de bank in slaap gedommeld. Wat was het voorspelbaar en ook zo gemakkelijk, dat gescheld op van alles en iedereen. Grof zijn, want dat is leuk, ik zie geen verschil met onderbuikgevoelens van ‘de gewone Nederlander’ op internet. Maar misschien heb ik nét de mooie subtiliteiten gemist?Gisteren zag ik '100 jaar Toon Hermans', die begonnen is in een café in Sittard, zelf het decor met waterverf schilderend en vond de warmte van Toon en het contrast met het semi-café Zanzibar van Youp zo groot: Achter de ramen zat zijn muziekcombo... die verder in het donker zaten als Youp niet zong. In zijn eigen woorden: Flikker toch op man, schei toch uit! Dat hij buiten het café stond te conferenceren zegt eigenlijk al genoeg.
Hé, wat een negatieverig begin van het eerste blog in het nieuwe jaar. Even het Youp-gevoel van me afspoelen, want ik was deze dagen juist zo mild gestemd. Het vuurwerk vanuit mijn achtertuin was groots en uitbundig, met een volle maan. Ondanks berichten over regen en wind, was het misschien wel het mooiste vuurwerk met Oudjaar waarvan ik ooit meegenoten heb. Want zelf houd ik het bij een pakje sterretjes, en dat is dat.
Het Nieuwjaarsconcert in Wenen met de bekende toegift an der schöne blauwe Donau ontroerde me ietwat. Voor het eerst, het is zo’n obligaat nummer. Maar deze interpretatie had een subtiliteit in zich, van voorzichtige, tastende klanken naar het crescendo en dan weer terug. Ik zag al die talloze steden over de wereld die aan rivieren gebouwd zijn en al dat leven eromheen: vrouwen die op bootjes eten klaarmaken in Bangkok, flaneren langs de Seine, pakhuizen in Londen en Hamburg, de brug over de Arno in Florence... dit is wat mensen door de eeuwen heen doen, dacht ik; wonen, steden bouwen, leven van water en het land. Soms stagneert alles, maar het gaat ook weer dóór.
Dat is traditioneel mijn Nieuwjaarsstemming. Dat ik het toch wel bijzonder vind dat er 95 landen kijken naar dit concert, op vijf continenten. Nu viel het me op dat het gesponsord word door Rolex, die ook de TEDtalks mogelijk maken. Een horlogemaker, de sjiekste in haar soort, die zich wijdt aan wereldwijde verheffing van de volkeren... ze blijken ook Nathional Geographic te sponseren en hebben grote operahuizen en theaters over de wereld mogelijk gemaakt.
Tegenwoordig is er een soort van besef aan het ontstaan dat Google en Facebook het van de mensen kunnen overnemen omdat zij alle data van ieder individu gaan kennen, maar zolang als een rijk concern zoals ‘Rolex’ cultuur en kunstuitingen over de hele wereld mogelijk maakt: dat lijkt me toch een aardige tegenkracht.
Het skischansspringen op de achtergrond, terwijl ik in huis wat aanrommel, is ook Nieuwjaarskost. Vroeger speelde zich dat in mijn beleving af in een sneeuwwitte, stille wereld, waar met silhouetten van dennenbomen op de achtergrond, steeds weer een mens zoef!, zich even losmaakte van de zwaartekracht en zweefde in de lucht: een mooi beeld voor elke sprong in het Nieuwe jaar. Maar nu, helaas, er ligt nauwelijks nog sneeuw, je ziet publiek en bruine vlekken landschap en beneden in de landing elke keer een auto op een platform in beeld: reclame van Audi. En de paarse Milka-chocolade had ook een flinke vinger in de pap. Voor mij een reden om beide juist te gaan ontwijken.
Het concert van het Nederlands Blazers Ensemble had een prachtig decor: het heelal met sterren en in het midden daarvan een oplichtende aardbol waar muzikanten op gingen zitten en er weer vanaf vlogen. Wat een levenwekkende, bruisende muzikaliteit en elk jaar zijn er drie composities van kinderen tot en met zeventien jaar. Een beter beeld en actie van ‘vertrouwen hebben in de toekomst van de mensheid’ is er eigenlijk niet.
En zo is dit de tweede dag in het Nieuwe jaar en een ieder heeft de eigen dingen te doen om voort te stromen in de rivier van de tijd: loslaten, opnieuw beginnen, continueren... wat is het bijzonder om een mens te zijn op deze aarde.
