De Windkijker is een instrument dat zij ontwikkeld heeft met een jonge industriëel vormgever, om ter plekke, buiten in het veld te kunnen zien wat het effect is van een windmolen, op 600 meter tot en met vijf kilometer afstand. Valt, wat je ziet, mee of tegen? Omdat je samen buiten staat, midden in het landschap dat je zo dierbaar kan zijn, en dat je liefst onveranderd wilt laten, kun je samen een levendige dialoog voeren en je zo opnieuw verbinden met het duurzame landschap van de toekomst.
Deze zinnen zijn flarden uit een TED-talk die Zusje binnenkort gaat geven en waar ze wel enige bemoeienis van mij in wenst. En nu moesten er nog dia’s bijkomen: of ik mee wilde, op zoek naar mooie Gelders landschappen, dan de Windkijker erin opstellen, met de verschillende tiphoogten van 150 of 200 meter: ja, zo hoog zijn de nieuwe generatie windturbines.
Het was voor het eerst dat ik de Windkijker in het echt en in werking zag. Het heeft ook iets gezelligs en Madurodam-achtigs, die heel kleine witte windmolentjes die je dan op de Windkijker schuift, en dan turen maar: de ene keer zie je alle wieken boven de boomtoppen komen, een andere keer slechts één wiek. Voor mij was het een echte eyeopener, dat je soms niks ziet omdat er dichtbij een grote boom voor zal staan, die in de goede zin, dus, het uitzicht belemmert. In een dicht en vol coulissen-landschap als de Achterhoek, zou je dus wellicht minder last van windmolens kunnen hebben dan in een weids, ruim en leeg landschap. Hiervoor moet je dus écht buiten staan om dit te kunnen ervaren!
Ook moesten er foto’s komen van een monument of landhuis of kasteel in een landschap, met daarbij windmolens van allerlei hoogten en groten, afhankelijk hoe ver ze van deze van de plek geplaatst zouden kunnen worden. Hier zal het gesprek erover heftig kunnen zijn, omdat sommigen vinden dat een windmolen bij zo’n plek een no go area is: géén windmolens in de buurt van monumenten! Terwijl anderen het wellicht juist wel wat vinden hebben: oud en nieuw bij elkaar.
Maar waar vindt je zo’n monumentaal pand, met het juiste bijna avondlicht erop, en met de juiste afstand en net genoeg bomen eromheen en ook horizon? Ik kwam op huize Ter Voorst, vlakbij Zutphen, en dat is het geworden. Ooit, in de oertijd, ondertussen, wandelden Ex en ik van haar ouderlijk huis vroeg in den avond weleens een ommetje rondom huis Ter Voorst. Maar dat is natuurlijk een heel ander verhaal. Handig wel, voor deze dag: zo’n verre, verre herinnering van een monumentaal pand in de vroege avondzon, zodat Zusjes missie geheel geslaagd is.
