Ik plak. En kijk nog eens: Nee... nou hangt het ene iets hoger dan het andere! Dat was de bedoeling niet. Een echte Mirjam-actie: een combinatie van mijn niet optimaal functionerende coördinatievermogen, maar in naam van de eerlijkheid dient ook gezegd te worden dat de kans wel groter was geweest dat ze wél op één lijn hadden gehangen, als ik ze gewoon één voor één geplakt had...
Ach, de menselijke maat, zullen we maar zeggen. Is op één lijn eigenlijk niet alleen maar de macht van de gewoonte? Dit, net iets anders, is ook wel aardig. En nu is de badkamer dan echt helemaal klaar. De licht eikenhoutenplank die ik besteld had was tijdens mijn afwezigheid niet aangekomen, foutje bedankt bij het distributiecentrum. A, de loodgieter zou nog langskomen, ook voor het plastic planchet, die nu boven de wc hangt en ik hoopte het roestvrijstalen hoekrekje aan de andere kant bevestigd te zien worden, want bij de douche ging het niet, omdat daar de nieuwe leidingen liepen.
Maar aan de andere kant kon ook niet, want daar blijkt twee keer een holle muur te zijn. En de twee pluggen vlak naast elkaar die spreiden zich uit en dat kan zo’n muur niet verdragen. Weer een heleboel bijgeleerd, vandaag. Wel een beetje stom, want om dit degelijke, zware hoekrekje van Tiger, waarvan ik dacht : zoiets massiefs wil ik nou ook eens in mijn huis, heb ik de rest van de aankopen gedaan: grote spiegel, de haakjes, de wc-rolhouder met extra klepje, licht boven de spiegel, een degelijke zware houten plank. Maar mijn huisje is dus toch te licht bevonden, dat hoekrekje is boven mijn stand: te groot. En opnieuw dient de eerlijkheid mij te zeggen, dat ik wel blij was dat deze niet al in de douche met douchegordijn, 90x90 cm gemonteerd was, ik zou mijn elleboog ofzo er constant aan kunnen stoten...
Wat ben ik verder tevreden! Op de houten plank geen badartikelen, maar verschillende beeldjes; een Russisch matroesjka-beige-met-goud poppetje dat klingelt als je het oppakt, een piepklein brons boeddhabeeldje met vier gezichten en vier armen, een beschilderde keramieken uil uit Mexico, aan de achterzijde met roze en blauwe bloemetjes en vogels en nu goed zichtbaar door de spiegel. En die éne schelp, die nog gesloten, ooit zo uit het schuim van de zee in Sumatra sprankelend naar me toe rolde, van binnen mooi paarlemoer, en die stenen handbijl die me als kind mateloos fascineerde, uit het ouderlijk huis. Een ‘museale plank’ om de dag mee te beginnen, met pal boven de kraan een kleine lichtgrijze staande Japanse monnik, met gevouwen handen in bidhouding, één van de laatste dingen die ik uit een rommelige boekenkast vanuit het huis aan de Waalkade, toch nog meenam.
