Afronden of verbinden?

Het zijn de laatste zachte dagen van dit jaar, dus gisteren zat ik in de tuin met een fleece-deken om te lezen. Onderwijl met mijn gedachten ook af en toe elders. Er was een tuinman langs gekomen van een tuinbedrijf, die meldde dat hij donderdag zes nestkastjes kwam plaatsen aan de zijkant van het huis, boven de klimoprand zodat de mussen daarin konden gaan zitten en daarna de klimop weg kon. Krijg nou even wat: de technische beheerder had een mail gestuurd dat hij graag nestkastjes tussen de klimop wilde plaatsen en dat hij het interview met mij al gelezen had en dat hij het zo leuk vond omdat ik zo’n veelzijdige persoonlijkheid bleek. Ik moest er even over nadenken maar vond die nestkastjes daar toch niet zo’n  goed idee, het zou de rust van de vogels verstoren en ze nestelen al in de klimop, extra kastjes zijn niet nodig, die mail had ik vroeg in de ochtend verstuurd.

Maar nu bleek dit: ik ben een beetje (veel) bedrogen door E. Die had vrij en was dus onbereikbaar, dus ik kon in het hier-en-nu geen stoom afblazen, dus ik somberde in mijn tuin: als ik de tuinman gemist had, dan had ik voor een voldongen feit gestaan, met weer een ver-reiker in de straat die veel geld kost. Zo’n grote machine die over de weg aankomt en speciaal besteld moet worden en die ik eerder zelf heb moeten betalen om klimop te kunnen behouden. De technische beheerder deed dus aan slijm, slijm en afleidingsmanoeuvre met zijn o zo’n aardige mail...

Nu moet wéér blijken of ik deze actie kan stoppen en wat is dat toch: de menselijke staat van dienst? Waarom niet eerlijk en oprecht zijn? Hij was nota bene de beheerder die ooit zei dat klimop mocht blijven groeien omdat het geen kwaad kon. Door hem heeft jarenlang de woningbouwvereniging helemaal geen aandacht besteed aan de woning, de klimop groeide tot ver over het dak. Wilde  hij nu zijn eigen ‘fout’ definitief wegpoetsen en alles wegruimen en afronden en dat ook nog een beetje stiekempjes buiten het zicht van de andere wijkbeheerder B. die ik dus van vroeger ken? Uit dat gesprek met  zijn drieën was al gekomen, dat de klimop aan de zijkant zo oké was. 

Ik kan daar slecht tegen: liegen en bedriegen. Voor sommige mensen is het geloof ik gewoon... een leugentje om bestwil, je eigen handelen verfraaien (misschien zelfs onbewust), niet klip en klaar de waarheid spreken en dan zijn er nog de leugens met het aplomb van écht en zelfs daarmee een aanval openend naar anderen...Waanzinnig en machteloos makend omdat je het tegendeel niet kunt bewijzen. En dan kun je het een keertje wél bewijzen door een filmpje wat je toevallig gemaakt hebt of een mail  die de andere heeft achtergelaten, zoals nu bij de technische beheerder het geval is, maar zal ik er wat mee opschieten? 

En ondertussen las ik van Karin Slaughter de literaire thriller Verbroken. Juist ja, dat doen mensen in hun verengde universum: zij breken in plaats verbinden. Beide soorten acties vragen energie. Ik wil energie blijven geven aan het laatste... maar breken en afronden dat is zó gedaan en kan eenzijdig, voor verbinden zijn twee zijden nodig, je kan het niet in je eentje.