maandag 28 oktober 2019

Mode in Afrika. Venetië. In mij

Ik had gisteren zin in even iets heel anders: het is verbazingwekkend hoe de fragmenten van klooster-presentie van de afgelopen week mij weer meezuigen in die wereld en de tijd dat deze werkelijkheid zo aanwezig was in mijn leven: ook afgelopen vrijdag was ik me sinds lang, lang bewust dat dit de dag was waarop ik mij ooit voorbereidde op de meditatie die ik de avond begeleidde: dat de hele dag in het teken stond van de verzengende aanwezigheid of nabijheid van...?... 'God’ ... zeggen ze dan gewoon in de kloosters.

Een flinke boswandeling: ik liet mij door de bus afzetten bij mijn oude wijkcentrum dat aan de rand van het bos lag en waar ik vroeger wekelijks kwam en liep door een tapijt van rood en bruin herfstblad naar het Afrikamuseum voor de tentoonstelling Fashion Cities Afrika over de kracht van de mode in Afrika in vier grote steden: Casablanca, Nairobi, Lagos en Johannesburg. Ik kwam binnen en er werd mij direct gevraagd of ik mee wilde doen aan een workshop en op het einde kreeg je dan een foto van jezelf mee naar huis. Leuk, ik had wel zin in een verkleedpartijtje. Na een korte rondleiding over de tentoonstelling kreeg je de boodschap mee dat mode dus een statement is. 

Er hingen rekken vol kleding en bakken met attributen en allerlei achtergronden voor op-de-foto: ga je gang, wat en hoe wil je je zelf laten zien? Ik zag een Schotse kilt, die heb ik altijd weleens willen omwikkelen, had onderwijl een associatie met Once Upon a Time in the West door de lange jas en wist op het laatst dat ik mijn eigen schoen wel wilde zetten op een Nederlands krukje tegen een achtergrond met een Afrikaans motief. Ik moet een beetje lachen om het resultaat, maar ik herken mezelf er wel in. Een grappig contrast met een bruin-wit habijt met een leren riem, waarin ik mezelf ook even wenste, even ervaren hoe het voelt, toen ik Zusters Trappistinnen zag.

Na een wandeling in de schemer, de stad weer in, tot tweemaal toe reed een beoogde bus vlak voor de bushalte aan mij voorbij, maar het lichte afdalen vanuit het bos in Berg en dal gaf het ook iets heel lichtvoetigs. 'Ga met vaste voet en lichte tred', zegt Clara van Assisi. Thuisgekomen ook nog maar eens op YouTube naar twee filmpjes gekeken over de Biënnale van Venetië: Introduction by Ralph Rugoff  en Meet curator Ralph Rugoff. Die vertolkt exact hoe ik drie weken lang de  Biënnale beleeft heb, ik loop weer in de Arsenale en Guardini in Venetië en besef weer dat dit de wijze is waarop ik in de wereld wil leven: temidden van al haar veelzijdigheid, beweging en complexiteit: een uitdaging voor de zintuigen: gevoel, verstand en geest in één.