Zo vroeg iemand haar - in Kenia was het geloof ik - het volgende.( als Ellie dit las en het klopt niet, zou ze mij meteen vriendelijk corrigeren, zoals ze gisteren ook deed: ze heeft 31 jaar bij de politie gewerkt, geen 30 jaar, en nee bij de Canalparade in Amsterdam, salueerde ze voor het leger, niet voor haar ex-collega’s op de roze-blauwe-boot, bij hen boog ze met een soort van respect). De politie vroeg haar dus, op de tweede dag van het maken: I think you are married and have two children. Dan antwoordt ze: Het eerste klopt, het tweede niet. Why not? En dan zegt ze: It just did not happen. Want ze wil niet een programma met een vaste camera- en een vaste geluidsman en een productiehuis erachter en de omroep waarvoor ze werkt bij voorbaat kansloos maken: op dat moment ‘ervoor uitkomen’ heeft geen enkele zin. Een verstandige keus.
Leuk ook, dat ze vertelde dat ze toen ze naar huis moest bij Wie is de Mol? ze aanvankelijk dacht het helemaal verknoeid te hebben, dat ze vast als een streber en bitch gezien zou worden, terwijl het juist haar doorbraak werd, met haar ‘Etherdiscipline’, waar ze de deelnemers leert, hoe om te gaan met portofoons. Juist haar oprechtheid dat ze vond dat iedereen er een knoeiboel van maakte, is haar kracht gebleken, het maakt haar authenticiteit uit.
Twee andere opvallende belevingen: hoe alles in de grond meteen goed was, toen haar ouders haar en haar tweelingzus die ook lesbisch is, hen vanzelfsprekend accepteerden, hoogstens het moeilijk ermee hebbend, uit bezorgdheid. Dan denk ik: een warm, goed nest is wie weet aardig doorslaggevend om je thuis te voelen bij jezelf en in de wereld. Wie dit niet heeft gehad moet eerst nog heel wat barricades overwinnen...en dan haar observatie dat veel mensen problemen kennen met hun werkgever in een arbeidsorganisatie. Plotsklaps horen, van de ene dag op de andere dat ze niet meer welkom was op haar werk, dat is geen uitzondering of horend bij de politie: veel mensen worden ‘zomaar’, weggesaneerd of weggewerkt van een plek die helemaal hoorde bij je, dacht je.
Uiteindelijk deed Ellie Lust ook een mooi pleidooi, hoe ze hoopte dat er een samenleving was dat er géén politie nodig is, als iedereen elkaar gewoon zou groeten op straat en respect zou hebben voor elkaar en kijken hoe je in kleine dingen een verschil kunt maken... Vanavond start er een nieuwe serie van haar: Ellie in de Handel, die ik zeker ga volgen.
En toen was er swingen, de andere vier dames van de vrouwengroep stonden ook even op de dansvloer, maar gingen alras weer zitten. Toen ik me weer even bij hen voegde omdat ik een nummer niet dansbaar vond, trokken B. en E. mij bij zich op de bank. Zij hadden geconstateerd zich helemaal niet op het feestje op hun gemak te voelen, al die vrouwen die op elkaar leken, B. had als enige zo ongeveer een jurkje aan, gewoon, het was niet hún feestje, maar ik leek daar geen last van te hebben? Dat klopte wel, ik vind het alleen maar grappig om in een entourage te zijn waarvan ik wel iets herken en waar ik ook tegelijk van weet er niet bij te horen. Ze staken hun duimen ervoor op en ik ging weer swingen en bleef dat doen, ook nog drie kwartier langer, dan de vrouwengroep, die eerder huiswaarts ging.
