Ik heb de hele rit ‘Europapa’ in mijn hoofd van Joost Klein. Het heeft toch wel wat om vanaf de gele kegels van Claes Oldenburg in Eindhoven het landschap te zien veranderen . Tot Frankfurt groen, grazig, bossage, heuvelachtig met felgele vlakken koolzaad daartussendoor. Dan de nacht in en plots is er dan het ochtendgloren in de bergen.
In Eindhoven lag ik achter het bushokje in de zon. Bevalt me wel, dat zwerversgevoel. Een man sprak mij aan, ik aan de overkant van de straat. In een Slavische taal, ofzo. Uiteindelijk in gebroken Engels of ik uit Bulgarije kwam? Hij was Roemeens. ‘I am from the Netherlands’, zei ik. Hij stak lachend een dikke duim op. Ja, dan heb je het voor elkaar. Bon Apetit! zei hij, toen hij zag dat ik cherrytomaatjes aan het snoepen was, en hij liep door.
En nu rijdt de bus Venezia Mestre binnen! Bijna gearriveerd!
