Gisteren was het onverwacht behaaglijk en zonnig weer en voelde ik mij toerist in eigen stad. Liggen op het steen bij de Waalkade en voor het eerst de weerspiegeling van de brug in het water zien. Het blijft voor mij een uitzonderlijke zicht: die rivier, de waalstrandjes.
Ik was in de stad voor een praktische zaak: ik moest een grondzeil kopen voor onder mijn tent. Vandaag onderneem ik de reis van een etmaal met de bus naar Venetië! Morgenochtend zie ik, als alles goed is, de wateren van het Grand Canal en de lagune en later op de dag de zee. Nadat ik mijn tent heb opgezet, schat ik zo in, op die plek op het Lido waar ik al vele malen geweest ben, maar nog nooit op de eerste dag dat de camping opent, in het voorseizoen.
Ik heb er weer ongelofelijk veel zin in. De thematiek neigt natuurlijk ook naar de zwaarte van de wereld. Vluchtelingen, oorlog, ontheemd zijn… En naar een filosofische standpunt: dat we wellicht allemaal ten diepste vreemdelingen blijven op deze aardbol, in het menselijk bestaan. Mijn neiging en bewuste streven en verlangen is omgekeerd: dat het mogelijk is je thuis te voelen, overal en bij jezelf.
Er is ook veel ruimte gemaakt voor outsiders-kunst en queer zijn; voor het eerst is de curator van de hoofdtentoonstelling openlijk homoseksueel.
Er is geen wifi op de camping en op het Biënnale-terrein mondjesmaat. Dus wellicht komen er slechts wat berichten in telegramstijl de komende twee weken.
O,ja: ik ga ook het Festa della Sensa meemaken, ėén van de grootste feesten van Venetië.
Maar nu moet ik opstaan, de laatste voorbereidingen voor deze reis.
