‘Ik ben blij dat ik er nog ben’ zei de 90 jarige moeder op de verjaardag van vriendin P die zelf 65 jaar werd. Misschien is dit de enige zin die ik altijd ook van harte zeg, overal, en hopelijk op welke leeftijd dan ook. Ook als je fysieke wereld klein wordt en je gaat bedenken wat je met jouw ‘Saar’ gaat doen. ‘Saar’is een hulp die je voor twee uur per week kan inhuren.
Kies je voor een keertje weer naar de Intratuin, of zou het mogelijk zijn om in de stad weer eens naar een échte boekhandel te gaan? De Bruna was na lange tijd ook heel leuk, zoals het leuk is om in de schappen van Appie zelf weer eens te kunnen rondsnuffelen. Maar voor het eerst weer andere boeken om je heen smaakt naar méér dan de magere selectie bij de Bruna.
P’s moeder doet mij qua uitstraling denken aan Mary Oliver. Die rustige levenslust, terwijl ze haar man én een zoon verloren heeft. ‘Je moet iets vinden waar je weer zin in krijgt’, zegt ze tegen A. die vorig jaar na 40 jaar helemaal onverwacht haar man verloren heeft, ‘maar het verdriet blijft, altijd’.
Ook zag ik mijn oppaskinderen weer, na lange tijd. Het is mooi om te beseffen dat ik zowel de moeder van P als deze kinderen, die ik vanaf drie maanden en de hele lagere school leeftijd één keer in de week een dag heb meegemaakt, kan zien: ‘dat ik er nog ben’.
M vertelde dat ze weleens voor de spiegel staat en dan denkt: dit is een Mirjam-thema; bijvoorbeeld stippeltjes sokken en stippeltjes in de blouse. Ze wist mij te vertellen dat ik kennelijk in het kiezen van kleertjes uit die vele laden in de commode en het klerenkastje voor een thema koos. De herinnering kwam weer boven: O, ja, de ene keer in kleertjes met dezelfde soort kleur; ton-sur-ton, dan weer heel meisjesachtig of juist ‘stoer’ jongensachtig of lekker van alles wat; contrastrijk. ‘Je was eigenlijk wel héél tolerant’ zei ik tegen P die er bij was komen zitten. Kwam je moe uit je werk weer thuis en dan zág ik je weleens denken als je je kind weer zag, maar je hebt er nooit iets over gezegd. ‘Natuurlijk niet’ zei ze, ‘dat is Mirjam-stijl’.
Ik denk aan het schilderij van Matthew Wong; The Dream : je gaat een weg door het leven, met een wisselend coulissenlandschap en hopelijk lukt het je om de zon voor ogen te houden, als eikpunt aan de horizon.
Daarna naar het Paasvuur en de Paasbrunch de volgende ochtend. Allemaal héél gezellig. Een man met een gitaar die oude volksliedjes zong uit verschillende dialecten van Europa.
In de ochtend ook daar gesprekjes die het hele spectrum van het leven omvatte. Over de zorg van een dementerende moeder die nét haar man verloren heeft. Dat mensen in een AED apparaat in een grote woongemeenschap een lijst hadden gestopt dat zij daarmee niet geholpen wilden worden. Ik werd er onverwacht fel van: die mensen moeten de verantwoordelijkheid nemen om zélf op het lichaam een plaatje te dragen, het mag niet zo zijn dat iemand er een trauma aan kan overhouden: Dat deze het apparaat opent omdat er een onbekend iemand in de gang ligt en je dan het apparaat niet kan gebruiken omdat je niemand kent: elke minuut telt en er worden werkelijk levens mee gered, vandaar dat ze nu overal in het land op korte afstand van elkaar aanwezig zijn.
En we deden gekke Yoga-achtige oefeningen terwijl buiten de zon scheen en ik raakte als vanzelf in mijn oude meditatie-begeleider-modus en hoorde mezelf weer dingen zeggen als: ‘Grond je, wortel je in de aarde…schep de energie met je handen op, breng die omhoog naar de hemel, en geef het tenslotte weer weg aan de ruimte om je heen’.
Een rondleiding door de moestuin met alle beginnende groei. Over de wisselteelt in cyclussen van zes jaar of vier jaar. Hoe alle gewassen zo hun rondgang door de tuin maken. Deze week kan er al een voorjaars stamppotje gemaakt worden van raapstelen. Als ik over twee maanden weer op hun tuin pas, zal deze geëxplodeerd zijn vol groenten en gewassen, waar nu nog bruine aarde is.
Ach, ach, een Paasweekend om te ervaren dat je met zijn allen aan de oevers van de levenststroom staat, zoveel keuzes, elk moment weer te maken, zoveel wisselingen in de ensceneringen…Elke ochtend opnieuw, zegt Matthew Wong in Morning Landscape. Tenminste als je ervoor kiest en zolang het mogelijk blijft om te ontwaken.
