Dit eerste plaatje uit de Graphic Novel -reeks De Onzichtbare Steden; La Frontiere Invisible van Schuiten&Peeters geeft wel aardig mijn gevoel weer van deze verkiezingsdag in Amerika. Een kartograaf is op weg naar een stad om nieuwe kaarten te maken en nieuwe orde te scheppen. Welke kant gaat het op? Die van de chaos, de leugens, het onbehagen? Of maken we een sprong daarover heen, die van de hoop om de democratie nieuw leven in te blazen en ook om de vrijheid van mensen te waarborgen omtrent gender, het homohuwelijk, euthanasie, abortus etc?
Let wel: het is de krachtige lobby vanuit de katholieke kerk en andere conservatieve christenen, die mensen doet geloven dat zij op Trump moeten stemmen. Hoe werkt dat toch in het brein? Dat je zomaar niet mee verdisconteert dat Trump al veroordeeld is en nog talloze andere rechtszaken aan zijn broek heeft hangen? Er zijn volkomen irrationele krachten in het spel.
Ik bekeek een deel van de muziekfilm uit 1981: Les Uns et les Autres. Daar komt een echtpaar in voor, die hun baby-zoontje vanuit de trein naar een vernietigingskamp, op het spoor legt. De man overleeft het niet, zij wel en ze gaat op zoek naar hun kind. Maar het paar dat bij de spoorwegovergang woont, weet van niks en ook niet dat er een baby zou zijn overreden. Een jongen op een fiets heeft de baby gevonden en om het geld en de juwelen voor zichzelf te kunnen houden, legt hij het kind ten vondeling bij een pastorie in een dorp op fietsafstand van de vindplaats. De moeder krijgt een warme familieband met het paar dat bij het spoor woont, zij krijgt groenten mee uit hun moestuin en ze neemt ook haar Parijse vrienden mee naar deze plek, waar zij zo vaak als ze kan naar terugkeert, om bij zinnen te blijven.
Ineens dacht ik: dat kán helemaal niet meer in deze tijd! Dat kind was via het internet zó opgespoord, het drama dat haar volwassen zoon haar vindt op een bankje in een tehuis voor dementerenden en zij van niks meer weet, had nu niet meer zó voortgekomen.
Dit is vooruitgang, gelukkig, en we will not go back, zegt de Harris campagne. Alleen hebben die het niet voor het zeggen, de Amerikaanse kiezer bepaalt.
Het internet geeft deze laatste beeldende acties van beide, in het laatste weekend voor de verkiezingsdag. De ene loopt wankelend naar een vuilniswagen en krijgt de deur nauwelijks open, de ander verschijnt stralend en vol zelfspot in Saturday Night, een populaire tv-show, met degene die haar al jaren persifleert, die lacht en Kamela vraagt, lach ik écht zo? Ja, een beetje wel, zegt haar spiegelbeeld. Samen gaan ze natuurlijk wel op Kamela stemmen.
Wat zullen we hier over een poosje over zeggen? Ik hoop natuurlijk dat de gang naar de vuilniswagen iconisch wordt: over een man die, zogenaamd daadkrachtig, in feite naar zijn eigen vuilnis loopt en daarvan, net als alle gewone mensen die misdaden begaan, moet brommen in de gevangenis.
