Ooit, meer dan 35 jaar geleden, plante ik een glanzende paardenkastanje uit het bos in mijn achtertuin. Die groeide meteen uit tot een boompje, die te groot werd voor de achtertuin. Ik groef deze uit en de hoofdwortel ondergronds was al langer dan het boompje erboven. Ik verplaatste het naar mijn voortuin, aan de rand en deze groeide uit tot een grote boom, die zelf kastanjes geeft. En nu wordt deze geveld. De boomwortels blijken schade te geven aan het riool. Een periode afgesloten; wie weet méér dan de helft van mijn eigen leven…
Na een etmaal in mijn stadshuis, waaronder ik dus bovenstaand bericht ontving: die boom moet weg, letterlijk bijna mijn levensboom, de enige boom die ik ooit zelf geplant heb, was ik net voor de storm weer in mijn boshuisje en bekeek er The Sheltering Sky, een film naar een boek van Paul Bowles die er ook zelf in te zien is, als verteller van het verhaal. Een stel, New Yorkers (de film begon met een kleine verassing voor mij, namelijk met oude beelden uit de straten van NY), gaan op reis door de woestijn in Marokko en hij, gespeeld door een heel jonge John Malkovich, sterft er aan een onverwachte ziekte en zij, gespeeld door Debra Winger, zet haar reis voort. In de eindscene loopt ze dan alleen weer de bewoonde wereld binnen, in een Marokkaans stadje.
Paul Bowles kijkt toe en hij mijmert over sterfelijkheid. Hoe je nooit weet dat je iets wellicht voor het laatst meemaakt…
Dus de boom wordt geveld en zelf ga ik nu voorlopig drie dagen per week naar mijn stadshuis en daarmee verandert de beleving van mijn leefomgeving. Het is niet zomaar mogelijk, om een beetje een contemplatieve kluizenaar te zijn… In de bus terug bedacht ik dat ik gewoonweg méér de dynamiek van New York moet gaan inbouwen. Daar reisde ik ook dagelijks vanuit Brooklyn naar alle andere delen van New York en genoot van de verschillende werelden die binnen korte tijd binnen je bereik liggen.
Dat is nu in feite ook zo. Dus ik heb meteen een tienbadenkaart besteld voor de avondsauna, die maar enkele kilometers van mijn stadshuis is verwijderd.
Mooie woorden van Paul Bowles: Here I Am. Dit, zo’n beetje, wordt het nieuwe motto, voor wat aanvoelt, als een andere levensfase.
