‘Ach, het zal waarschijnlijk wel zo zijn, dat er altijd een verhaal is in je leven dat prikken moet’, zei de moeder van M. bij het afscheid bij de deur. ‘Die ga ik onthouden’ zei ik, ‘dat zijn wel wijze woorden’. Ze woont in een flat naast de Lidl aan de rand van Apeldoorn, waar ik ongeveer één keer in de twee weken mijn grote boodschappen doe. Met een uitzicht op een park en in de verte de bosrand van de Veluwe. ‘Ik moet wel veel buiten zijn, in de natuur, daar voel ik me het beste’. Ik wist al dat ze, samen met haar man een caravan hadden, waar ze veel waren. Nu hoorde ik dat hij op 58 jarige leeftijd al was afgekeurd wegens een zwak hart, maar zie: hij is 92 jaar geworden en pas vorig jaar overleden. Zij is nu 92 jaar, en pas vorig jaar gestopt met autorijden, na getwijfeld te hebben of ze op zou gaan voor de nieuwe keuring. Nu laat ze zich rijden door anderen en dat is toch wel fijn. Naar het koor, waar ze als eerste en enige een speldje kreeg voor vijftig jaar zingen. Naar het zwembad en naar haar dochter in Apeldoorn gaat ze met de elektrische fiets, sinds kort mét helm. Ik zei haar er ook over na te denken om dat toch ook maar te gaan doen. Naar het graf van haar man, gaat ze met een rollator.
‘Wat een leuke moeder heb je’, mailde ik aan M.
‘Het was zo vertrouwd geweest’, had haar moeder aan haar verteld. Voortaan bel ik elke keer voordat ik de boodschappen ga doen, bij haar aan. Dat zal nu waarschijnlijk wel minder worden dan een keer in de twee weken, omdat ik ook enkele dagen in mijn stadshuis ben.
Verhalen die prikken, dat het niet altijd rozengeur en manenschijn is…ik dacht aan het motto in de metro van New York, eentje waarvan ik denk dat deze in Nederland niet zomaar direct begrepen wordt als deze in de bus en de trein zou verschijnen: Don’t be someone’s subway story. Met daaronder: Courtesy Counts.
Aangespoord worden om rekening met anderen te houden en in sommige wagons hingen daarboven dan cartoonachtige situaties, bijvoorbeeld een balletdanser die zijn spagaatoefening midden op een bank doet, bengelend met een hand aan de railing boven hem. Of iemand die luid snurkend op een bank slaapt, terwijl een moeder weggedrukt wordt en bijna met haar lichaam op de buggie valt.
Ik vind het een sterk motto, die ook al een vooronderstelling in zich draagt, wil deze begrepen worden; namelijk dat er in de grond geen onverschilligheid is en een gehard zijn, maar dat er een basis is van aandacht hebben, en elkaar verhalen vertellen ertoe doet. In dit geval dat je niet thuis hoeft te komen met zoiets van: Vreselijk, Wie ik nú weer in de metro heb meegemaakt!
Nu ik toch aan het scrollen was door mijn foto’s kwam ik ook andere metro-foto’s tegen: reclame voor een sex-museum, een moslim en een jood naast elkaar, hoe een kat vervoerd wordt, een jongen die naar bloemen-aftershave rook, met bloemenbroekje aan, die een boek las; Eat Your Flowers.
Een familie terug van een of ander feestje, lezen op je koffer, kleurrijk naast elkaar, een spreuk op een tas…Graag had ik een filmpje gemaakt van zakenlieden die nog met stress en keurig strak in pak plaatsnemen en het demasqué dat binnen enkele haltes volgt: stropdas los, haren uit de knot, geeuwen, schoenen uit doen. Zo grappig: dat komt dan van bovengronds, snel, glanzend Manhattan bij het financiële district, maar ondergronds is het er sjofel, regelmatig zie je ratten, de metro ratelt en iedereen maakt het beste van de tijd die je daar doorbrengt en rangen, culturen, leefstijlen mengen zich, gewoon op de bank, naast elkaar. Ik keek altijd in de metro mijn ogen uit. En soms lees je er dan ook nog een gedicht.
