Deze foto kwam vanuit mijn fotobibliotheek op mijn IPad, en dan voel ik meteen: YES!, het maakt mij vrolijk. Alleen al The Grid, het rasterpatroon op Manhattan brengt mij in een goed humeur. Waarom? … Dat dit ooit verzonnen is om orde te scheppen, om chaos tegen te gaan. Wildgroei doordat de ontwikkelingen in New York zó snel gingen en dat op tijd bedacht is, dat met het scheppen van een structuur, daarbinnen weer alles mogelijk is. En dat dit dus letterlijk zicht geeft: binnen de grid zie je altijd wel ergens een horizon.
Op de dag na de verkiezingen, dit iniatief in een van de lange gangen in de metro: kunnen opschrijven wat je nu bezighoudt en dat je dan ook kunt zien wat anderen denken en voelen. En dat daar zo uitgebreid gebruik van wordt gemaakt. Die energie is het, waarom ik zo dol ben op NY: je voelt dat er altijd een levende, dynamische, diverse gemeenschap om je heen is.
Ik heb de man zien zitten, voor het Guggenheim Museum: hij schrijft behartigenswaardige zinnen op plattegronden van NY. En dát is het dus, wat NY mij leerde over mezelf: hoezeer ik diversiteit hoogacht, dat het verhaal van immigrant-zijn, waar NY op gebouwd is, het dichtst bij mijn eigen ‘wordingsgeschiedenis’ hoort, hoezeer ik mij thuis voel wanneer er werkelijk allerlei soorten mensen, ook in rangen en standen, culturen en subculturen, zich bewegen in de openbare ruimte.
Dit liedje kwam bij mij tevoorschijn op YouTube. Ik zie ook YoYoMa meedoen en de architect Frank Gehry die het Guggenheimmuseum in Bilbao ontworpen heeft. Naast die jonge blije jongens Jack Johnson en Jason Mraz en die al oudere Paula Abdul nog uit mijn ‘poptijd’, dit dan maar in plaats van een bestorming van het Capitool. The Grid die de chaos beteugelt, die blijft reiken naar een menselijke orde.
PS (een fijn berichtje uit de New York Times)
