Nog één dagje bleef ik ervoor in de stad: om Babygirl te zien, fijn in een bijna lege bioscoop, laat op de middag. Tevoren had ik al veel interviews gezien met Halina Reijn en Nicole Kidman, getriggerd door het bericht dat bij de première op het filmfestival op het Lido in Venetië in September, het hele publiek op het einde even stil was geweest, waarna er spontaan een lang ovationeel staand applaus van vijf minuten losbarstte.
De film ging in de U.S. al met de kerst in première en werd heel goed ontvangen, het werd een kaskraker. En toen kwam deze dus uit in Nederland en ineens waren er geluiden dat deze film het omgekeerde was van feministisch. Waarop Halina Reijn reageerde met: Alleen in Nederland legt men zo’n meetlat en vindt men dat een film ‘een boodschap’ moet hebben. Feminisme is voor haar, dat een vrouw totale vrijheid heeft om te voelen en te doen wat er in haar aanwezig is. De film is als een parabel of een sprookje en iedereen mag en kan eruit halen wat deze wil.
De eerste aankondigingen waren, dat het een erotic thriller zou zijn, maar in feite gaat het over een vrouw die een existentiële crisis meemaakt en voor het eerst is het zo, dat deze vrouw daarmee niét haar eigen ondergang tegemoet gaat, zoals in de vele vrouwenrollen die Halina Reijn zelf gespeeld heeft. De film zit vol autobiografische ervaringen van haarzelf of van wat zij direct in haar eigen omgeving gehoord heeft.
In mijn omgeving vonden twee het een goede film, maar een ander vond het ronduit saai. Waarschijnlijk ook omdat er al zoveel scènes te zien zijn geweest en je ook al het einde weet, zei ze, en ze had verder ook niks met het thema van ‘kinky sex’ en Nicole Kidman blijft er een soort van poppenvrouwtje en ook niet echt overtuigend als machtige CEO vrouw van een groot bedrijf.
Ik vond het STEENGOED. Meer ga ik er, denk ik, maar niet over zeggen.
Misschien dan tóch wel twee dingen:
1) Dat ook de rollen van de mannen, de echtgenoot Jacob en Samuel de stagiaire (let op de namen: respectievelijk een Bijbelse aartsvader en een profeet) en wat zij met elkaar meemaken in een uiteindelijke fysieke confrontatie óók hen in een existentieel moment in hun leven laat zien. Samuel uit de Gen Z generatie voelt en ziet desondanks zichzelf dingen bij andere mensen, Jacob is een door en door betrouwbare en goede man.
2) Dat de hartekreet van Romy aan haar echtgenoot, die zij voor het eerst noodgedwongen een tipje vanuit haar verborgen sluier geeft: ‘Ik wil gewoon normáál zijn!’ iedereen kan aanspreken. Want de authenticiteit van je eigen gevoelsleven zal altijd botsen met dat wat de samenleving je oplegt, wat moet en normaal is. Zij runt een bedrijf met gerobotiseerde technologie, die er regelmatig ook luchtig doorheen is verweven, kleurrijk en snel, als een soort subtiel humoristisch commentaar: zó wil je toch niet zijn?
Ik denk dat deze film in de loop van haar tijd uit zal groeien tot een echte iconische klassieker.
