Eindelijk! Weer eens een blauwe lucht bij het openschuiven van het gordijntje in de slaapkamer. Dat de lente in aantocht is, hoor ik ook aan de vogeltjes die verborgen zachtjes, verwachtingsvol, kwinkeleren.
Vlak voor het slapen gaan, dit oerliedje van Jackson Browne; Before the Deluge. Een liedje waarop ik mijn eigen levensprogamma maakte, zie ik nu, thuis in mijn tienerkamer met de platenspeler en de eerste kopjes thee, zelf gemaakt, warm gehouden op een theelichtje met daarin een waxinelichtje. Dát zou ik zijn, a dreamer. Ik zou niét degene zijn die zwichtte voor glitter, maar zicht houden op love’s bright and fragile glow…
En dan in het refrein: Let creation reveal its secrets by and by.
We leven nu weer in zo’n tijd dat de zondvloed dichtbij lijkt, zulke veranderingen gaande op het wereldtoneel en niemand weet hoe alles zal gaan uitpakken. Maar dit liedje zegt mij, dat dit gevoel er altijd al is geweest. Zoals al die protestliederen van Bob Dylan dat ook doen. Een fundamenteel besef dat de wereld in het geheel niet is, van wat wij er ten diepste over dromen. Iets in je die dan zegt: als ik dit overleef, dan wil ik wel trouw zijn aan mezelf en meehelpen aan een nieuwe wereld. En dat trek je dan door tot in het heden: wat kan ik doen, wie wil ik zijn?
Dit hele verhaal zit in dit ene liedje.
Ze zingen het een paar dagen geleden, Joan Baez an Jackson Browne, een beetje krakkemikkig, beide waren af en toe de tekst kwijt… Zeven jaar geleden zongen ze het ook samen, hij nog met donker haar, beide nog veel krachtiger. Dan zie je de tijd verglijden. En je kunt er niks aan doen, je lichaam wordt een schim van wie je ooit was, langzaam vervaag je…Dit liedje gaat dus ook een leven lang met beide mee.
