De zon komt onzichtbaar op, het wordt licht en op dit moment rijdt er dus een hoogwerker de straat van mijn stadshuis in en weldra zal het een geraas en geronk zijn van kettingzagen en dergelijke, takken en bomen die kraken… een grote periode van mijn leven wordt afgesloten. Het klimopplantje van €3,50, nee het was toen nog de gulden, tegen de schuur die uitgegroeid was tot een klimopwoud, waar vogels in nestelden, zal helemaal verdwijnen. Net zoals die twee bomen, waaronder de kastanjeboom die ik als één kastanje ooit in de grond heb gestopt.
Ik wilde er absoluut niet bij zijn.
Gisteren las ik in enkele uren Reis naar het Morgenland. In het kader van ‘het herlezen van oude boeken’, het thema van de Boekenclub. Het maakte indertijd een grote indruk op mij en ik kreeg het als cadeautje van mijn vijfde klas middelbare school. Hun kaartje zat erbij. Ik herinner mij, dat ik ook verwonderd was, dat er woorden voor waren en ik dit kreeg, omdat het treffend iets uit mijn ervaringswereld beschreef. Dit boekje markeert ook een periode van mijn leven. Ik had een zweer aan mijn twaalfvingerige darm, was dus ziek, en moest daarvan herstellen. Zo’n zweer krijg je alleen van zenuwslopende omstandigheden; zo was mijn thuissituatie enigszins. Maar ook toen, naast het smerige kalkdrankje dat ik drie keer op de dag moest slikken, was er al een uitweg: mijn reis naar het morgenland. Die had ik net eerder ontdekt en de grote oude tempelsleutel die ik kocht op een groot tempelcompex in Sri Lanka, heeft daar altijd symbool voor gestaan.
Een reis die niet gebonden is aan plaats en tijd, waar allerlei soorten van mensen aan meedoen, doden en levenden, kunstenaars, schrijvers, musici, eenvoudige lieden, alleen of in kleine groepjes en ook het bedachte doel kan verschillen…
De schilder Paul Klee wordt nadrukkelijk genoemd, als één van je reisgenoten. Gek toevallig, want enig weken geleden droomde ik van hem. Ik was in een geschilderd landschap van hem. Ik ging op zoek naar dat schilderij, maar vond het niet, maar zag na lange tijd weer veel werk van hem.
O! , dacht ik toen, ik was werkelijk heel lang fan van hem, dat ik dit bijna vergeten ben. Die geschilderde werkelijkheden van hem, die behoren bij mijn innerlijke landschap. En nu denk ik: dat zijn de landschappen die iedereen ook bereisd in Reis naar het Morgenland.
Werkelijkheden die je vervolgens zelf in je naaste omgeving maakt, ieder op een eigen wijze en ik deed dat door een oerwoudtuin om mij heen te creëren, een verborgen plek, waar ik in mijn nakie kon zonnen, met zoveel mogelijk levende natuur om mij heen. Kikkers en vissen in het vijvertje, een mussenkolonie, merels en tortelduiven in de klimop…enige jaren zaten er ook spreeuwen, maar die waren teveel van het goede. Ze zorgden voor een ammoniak-geur.
De Woningbouwvereniging vindt alles eigenlijk teveel van het goede. Dus vandaag krijgen ze enigszins hun zin en transformeert het weer naar een overzichtelijke en kale stadstuin.
Mijn reis naar het Morgenland, had ik gelukkig al eerder voortgezet, door te wonen in mijn boshuisje. Alle coulissen en decorstukken veranderen voortdurend, maar de reis die blijft, tot je laatste snik.
Er hoort een tegelijk zacht én droevig én hoopgevend liedje bij, dat helemaal toevallig gisteren ook weer naar mij toe kwam.
