Ik heb dit liedje lang geleden leren kennen door nichtje L die het in de auto zong, dat was in 2014. Naast mijn favoriet, waarvan ik zei dat ze die wel op mijn uitvaart mocht zingen: Colours of the Wind. Wat een andersoortige energie. Ik altijd met mijn zoetsappige pogingen tot verbinding…Dat gebeurt wellicht nooit vanuit een ‘afstandelijke’, contemplatieverige energie. We (en dat is nu kennelijk op wereldniveau ‘Europa’) moeten in deze tijden iets anders tegenover de hetereseksuele, witte, machtige, rijke mannen zetten. Gaan brullen; ROAR; Katy Perry zong het ook bij de inauguratie van Biden.
Dit zag ik hangen in een historische wijk, op mijn eerste dag in New York, vorig jaar. Joe Biden, die juist diversiteit ziet als een peiler van de Amerikaanse Natie: To include those who have been excluded before. Hoe dit binnen enkele weken door Trump geheel is verkruimeld. Gelukkig blijft het in NY zelf wel de drive. ‘Laat alles wat ademt, in vrede bestaan’, zingt Rob de Nijs ineens in mjn hoofd.
Afgelopen week deed Tilda Swinton bij haar acceptatie speech op het filmfestival in Berlijn een hartstochtelijk pleidooi om onmenselijkheid weg te bannen en wees naar het rijk van de film waar alles mogelijk is. Zij is het soort vrouw waar Trump en de zijnen een bloedhekel aan hebben. De fotograaf Tim Walker weet dat onaardse, dat grensoverschrijdende van haar heel goed in beeld vast te leggen.
En in Venetië is dit weekend weer het begin van de Carnavalsperiode ingeluid.
Naast het nieuws heet die rubriek in Trouw.
Het zou allemaal voorpaginanieuws moeten zijn. Al die plekken waar er een dynamische mix is van verschillende en altijd in beweging zijnde energie: ROAR!
