Missie volbracht. Begin Januari kwam ik erachter dat ik nog vijf keuzevrije treindagen had en dat die allemaal vóór 2 februari op moesten. Ze zijn nu maar één jaar geldig. Dus opnieuw in de ochtend de wandeling naar de bus door het bos, want ik zou in Nijmegen eindigen en mjn fiets een weekend in het bos laten staan, lijkt mij onnodig risico lopen.
En zo was ik dik twee uur later, opnieuw in Den Haag, de stad die ik deze maand met nieuwe ogen heb leren kennen. Nu ook weer; een slingertochtje langs meerdere boekhandels en daarna met de tram naar het Kunstmuseum, ik had wel zin in een luchtige, vrolijke tentoonstelling over toetjes; het dessert. Dat er schilders zijn (Arnout van Albada, Wayne Thibaut) voor wie dit het hoofdonderwerp is!
Zou het zijn, omdat je zelf op leeftijd bent? Dat er weinig aanleiding voor nodig is om je op memory lane te brengen? Er hingen toetjes in de vorm van tassen en ik zag de mooncake, een Chinees toetje gevuld met zoete bonenpasta en zag ineens hoe dat er altijd was bij Opa en Oma. Een roze pudding bracht mij levendig terug dat Moeder een keer op vakantie in de Franse Alpen heel trots een toetje uit de keuken haalde, het was een verrassing want met haar drukke artsenbaan kwam zij er nooit toe om toetjes te maken. Maar de vorm waren twee glazen ronde kommen, dus er glibberden ineens twee grote borsten op een schaal voor onze neus, iedereen lag krom van de lach en Moeder vond dat niét leuk. Het vissen dessert; ‘vis’ en ‘overvloed’ hebben hetzelfde Chinese karakter, bracht mij terug naar de vissenverzameling van mijn ouders, die begon met een oranje Japanse stoffen vissenvlag, die jarenlang in de achtertuin wapperde, vers uit Japan door Vader meegenomen.
En op zoek naar mijn favoriete wit porseleinen puddingvorm zag ik een bloemenmandje…ach, die nostalgie van oude poezieplaatjes, het plukken van bloemen in een wilde wei…
Er was ook nog een grote tentoonstelling over modeontwerper Christian Dior, ik dacht daar snel overheen te lopen, maar werd onverwacht toch aangesproken. Hoe vernieuwend hij was en ook dol op bloemen en geïnspireerd werd door de toga uit de klassieke oudheid en hij de vrouw als krachtige en zelfstandige verschijning op de kaart heeft gezet. Hoe volgende generaties het stokje overnamen, en nu is dat de feministische ontwerper Maria Grazia Chiuri, die heel trouw de vormentaal van Dior letterlijk een nieuw jasje geeft. Ineens was het sluitingstijd.
Dus ik flaneerde nog wat in het centrum en zag dat ik aan zee een mooie zonsondergang met een felgekleurde hemel was misgelopen. Maar nu zag ik het vanuit de zichtlijn in de stad, ook leuk, een beetje New Yorkaans. Net als dat volkomen internationale gezelschap van eters in wat nu mijn favoriete eethuis in Den Haag is geworden. Iets na zes uur alweer bomvol, maar iedereen wacht rustig gemiddeld een half uur op een tafeltje.
Ik plofte in Nijmegen op de bank en zag op Insta dat alle belangrijke gebouwen in New York Chinees rood belicht werden, rood de gelukskleur, ter ere van het Chinese Nieuwjaar dat afgelopen week overal uitbundig gevierd werd. Dat blijft mij een kick geven; dat elke New Yorker zo weet: o, ja de Chinezen vieren feest en elke Chinees ervaart: New York is mijn stad. Zoals er ook met Chanoeka overal grote zevenarmige kandelaars verschijnen en het aansteken van de vele kerstbomen door alle New Yorkers wordt bijgewoond. Net als al die andere feesten en parades. Er is altijd wel ergens op een dag een lekker toetje.
