Eergisteren voor het eerst weer een halfuurtje buiten op het bankje, windstil in de zon en gisteren even twee uur een rondje fietsen in mijn achtertuin Park De Hoge Veluwe.
Het is ook altijd de ervaring alsof ik een tijdmachine inga en weer even terug ben in mijn kindertijd. Achterop de fiets en ‘Hansje Pansje Kevertje’ zingen met Broertjes, die elk voorop in een kinderzitje zaten. Naar een jeneverbesboom lopen, maar nee, daar zitten midden in de winter natuurlijk geen jeneverbessen aan. Op het zand gaan liggen kijken naar de vliegdennen. Het is alsof mijn lichaam dan ook tot leven komt; buiten in de openlucht.
Pas zag ik daarbij bewust mijn vloerkleedje van zijde uit India, geïnspireerd door Perzische motieven en dan kijk je in feite naar een paradijselijke tuin. Aan de wand een schilderijtje op zijde. De maker vertelde mij dat het over een bezoeker in een tuin ging, die in het begin ruzie maakt met de eigenaar van de tuin, daarna gaan ze samen toch spelletjes spelen en wandelen in de tuin, om uiteindelijk bij een waterbron uit te rusten.
Lachend, met felle grote ogen, wees hij het stripverhaal op het doek aan, zittend op een roestige fiets. Daarna wist ik zeker dat ik het kopen zou. Voor de belachelijke lage prijs van omgerekend 8 €.
De tuin, het park, een bos… ze geven je een verborgen plek, waar je kunt schuilen en kunt rusten en die je verkwikt. Dat is tegelijk ook even het leven dansen.
