Een nieuwe ontdekking: als je op Spotify, na je gezochte nummer het maar laat gaan, dan geeft deze je daarna muziek in dezelfde stijl. Het algoritme wordt een perfecte DJ die naadloos het ene in het andere laat vloeien en speelt de nummers ook helemaal af. En dus zat ik de hele dag in muziek uit de tachtiger jaren, want ik was begonnen met hits uit die tijd.
Even wat lichaamsbeweging , was het idee, want ik was al dagenlang binnen in mijn boshuisje, wegens de kou en de regen. Dat is helemaal geen straf, integendeel.
Effe dansen, werd zo’n beetje de hele dag; die muziek aardig hard aan, van de bank op en af met de letterlijke handzame thriller van John Grisham; in één dag uit, The Exchange, het vervolg op The Firm, waar het echtpaar Mitch en Abby nu twee zoontjes hebben en wonen op de 69ste straat bij Columbus Circle en het Central Park, een stuk straat waar ik toevallig tien dagen op een rij doorheen heb gelopen, op weg naar Lincoln Center.
Na urenlang zat ik helemaal in een soort van flow en dit liedje kwam helemaal binnen. Pas nu weet ik dat dit een band is uit Nieuw Zeeland en de tekst geschreven is door Neil Finn, die ik alleen als dichter kende, een kerstcadeautje van vriendin W. toen ik daar was en het 2002 werd. Hij is een bekende zanger, samen met zijn broer, zei ze indertijd nog, maar ik ben helemaal geen muziek toen gaan opzoeken, dat ging ook niet zo gemakkelijk als nu. Het blijkt de bekendste band uit Nieuw Zeeland te zijn, ze gingen uit elkaar, maar dit is bij hun reünie in 2022. De massa mensen die meedoet toont dat het een heel bekend lied is. En hoezeer ook muziek de oude religie heeft vervangen.
Ik kwam op muziek uit de tachtiger jaren, omdat ik wakker werd met dit liedje; Every Little Thing She Does is Magic; Geen idee wat er zich heeft afgespeeld in mijn droomleven.
