Skylla

Alles wat je per se wilt en verlangt, dat lukt niet, is ondertussen mijn ervaring. Zo heb ik nu koppijn van het googelen naar een fijne, mooie, ideale, goedkope vakantie naar een interessant oord. Wie wil er dan ook altijd alles? Waarom niet gewoon in Nederland blijven en maar zien...?

Er is altijd een spanning tussen willen en loslaten. Wie 'maar ziet', ziet op een geven moment niks meer. Wie te veel wilt, ontdekt echéc. Is dat nu laveren tussen Skylla en Charibys? Skylla, het zeskoppig monster met twaalf enge armen die elke man opat, en Charybis, de draaikolk waar elk schip in strandde.

Skylla, zo las ik vanochtend in de Griekse Mythen, opnieuw verteld door Imme Dros en heel fijn geillustreerd door haar man, Harrie Geelen, was van oorsprong een onschuldige mooie prinses. Zij wilde niks, maar anderen wilden wat met haar.

Er was een visser Glaukos geheten, een aardse sterveling, waarop Kirke tovenares en dochter van de zonnegod Helios, verliefd werd. Kirke betoverde de vissen die Glaukos ving, door ze weer tot leven te wekken, als ze al op het droge waren. Ze kropen uit het gras weer naar zee. Glaukos was zó verbaasd, dat hij uit nieuwgierigheid ook een grasprietje at. Daarmee veranderde hij in een groene zeegod. Zo was hij van hetzelfde soort geworden als Kirke, geen mens meer, maar goddelijk.

Maar Glaukos werd hopeloos verliefd op de menselijke Skylla. Hij bracht haar parels uit zee, goud uit oude scheepwrakken, zee-annemonen. Het mocht niet baten. Skylla gruwelde van hem; zij was een mens, geen god.

Glaukos vroeg aan Kirke een toverdrank om bij Skylla liefde op te wekken. Daar was het Kirke om te doen, daar wachtte ze op: het drankje dat Glaukos over Skylla heengoot, maakte haar niet verliefd, maar veranderde haar in het monster. Skylla werd opgesloten in die nauwe zeekloof en na het bezoek van Oddyseus door Zeus versteend, zodat ze geen kwaad meer kon doen.

Ik dacht: wat is nou de betekenis van deze mythe? Arme Skylla, zij kan nergens wat aan doen...

Soort hoort bij soort, ook dat zit in de mythe vervat. Maar bovenal: liefde laat zich niet dwingen. Zij komt vanzelf, of niet. Dat geld ook voor genegenheid, vriendschap, gemeenschapszin. Wie dwingt en regelt die verziekt alles.

Nou ja. Blijft natuurlijk de vraag: bestaat er nog zoiets als een 'gezond initiatief nemen'? Googelen totdat je koppijn krijgt, hoort daar in ieder geval niet bij.