Iemand die ik ken en niet ken, ik mail met haar en volg haar blog, is nu op vakantie in dat wat vroeger Joegoslavië heette. Merkwaardig. Gisteren was ze in Dubrovnik en ze zendt een foto van het marktplein. Oude herinneringen van vroeger poppen zomaar op in mijn brein, in zwart-wit beelden. Ik geloof dat het het eerste jaar was dat ik een fototoestelletje had.Een groentenman achter kistjes. Mijn jongste zusje, nu bijna 40, als kleuter die de duiven voert op een bijna leeg plein... ik til haar op naar een stenen wandfonteintje, naast ons een schoenlapper met rommelige spullen om hem heen. Rust en stilte: maar de markante kerktoren, die is hetzelfde gebleven. Op haar blogfoto stikt het van de mensen. Dikke Amerikanen en Engelsen, meldt ze. Je moet soms niet terug naar oude plekken, geloof ik.
Maar merkwaardig blijft het. Hoe volkomen virtueel zo'n stad weer in je geest tot leven komt:
De kronkelige stenen straatjes, de hitte die er van af straalde. Gisteren meldde ze dat ze op het strand naar de Comedian Harmonists luisterde. Wacht even, lang geleden was ik daar helemaal gek van! Ik opzoeken, ja, daar is het cd-tje.
Ja, ik begrijp nog wel wat ik zo aardig aan ze vond. Ach... wat moet ik weer glimlachen om die androgyne smeuïge mannenstemmen, die met alleen een piano samen een heel orkest vormen. Vooral het liedje: 'WIR sind von Kopf bis Fss auf Liebe einngestelt' krijgt een gelaagdheid omdat het in de wij-vorm is en alleen door mannen wordt gezongen. Zo heel anders dan wanneer Marlene Dietrich het zingt.
Merkwaardig hoe je geest onbekende wegen gaat. Nu heet en is dat deels 'virtuele werkelijkheid', vroeger ging het via pen en papier, diavoorstellingen na een vakantie, kiekjes van de fotograaf waar je weken op moest wachten, eer je het resultaat zag. Zou de mensheid hierdoor veranderen? Zoveel vormen van directe en tegelijkertijd uitgestelde communie: Communio, zonder lijf en leden.
