Moeder aan de telefoon, die me welkom heet, na vakantie.Ze eindigt met een anekdote van een Nichtje, dat was komen logeren.
- Je mag wel bidden hoor... voor het slapen gaan... je praat gewoon maar een beetje tegen God, net wat je zelf kwijt wil...
- Wie is God dan?
- Nou, die heeft alles gemaakt, alles komt van hem vandaan...
Zoiets dergelijks, op de eerste avond. Nichtje had niet gebeden, maar wel gevraagd: waar komt God dan vandaan? Leuke geloofsopvoeding. Heb ik het vroeger zo ook met de paplepel meegekregen? Net voor de moderne geloofscrisis toen het ineens niet meer done was om met God om te gaan? Ik ben de oudste en de enige van haar kinderen die nog iets met God van doen heeft.
Misschien was deze spontane actie richting Nichtje bij degenen die na mij kwamen niet meer aan de orde.
De volgende avond ligt Nichtje van bijna 7, in bed, sluit haar ogen half en wil wel bidden.
Ze prevelt:
- God ...geef mij morgen een mooie dag. ...en ik hoop dat U morgen ook een mooie dag hebt!
Prachtig en ontroerend.
- Iets voor in jouw blog, zegt moeders.
Hierbij dus.
Het mooie eraan is, dat dit precies de essentie van echt bidden is: Je ontstijgt je eigen ego en je verbindt je met alles en allen om je heen. Al het mooie en goede dat je voor jezelf wenst, dat wens je dus ook een ander toe. Zelfs God.
