Terug uit mijn tentje op de natuurcamping midden in Terschelling. Als ik hem openritste keek ik zó het bos in, eikenbomen, dennenappels, lage groene varens. De laatste avond zat ik op mijn stoeltje naar de sterrehemel te kijken, hoorde het verre ruizen van de zee en heel dichtbij: twiet-twiet. Een grote bosuil vloog traag en statig voorbij. Einde vakantie, einde Oerol...- Jij ziet er erg goed uit! helemaal ontspannen!, zegt net een mevrouw hier in het wijkcentrum.
- Zo voel ik me ook! , zeg ik.
Oerol-Overal: mijn zinnen worden geprikkeld door theater dat ofwel gaat over de menselijke conditie, relaties en alles wat daar niet goed in gaat. Ofwel ervaringstheater: minimalistische muziek met licht over de duinpannen heen in dialoog met de natuur.
Het woei die avond bijvoorbeeld heel hard: een duinpan werd aangelicht en je zag het zand sprookjesachtig verstuiven en verwaaien. Een konijn hupte voorbij: een groen volgspot en wat gepingel. Zeemeeuwen zweefden en krijsten: was het hun geluid of dat van een musicus? De volle maan kwam net niet in volle glorie op, wel roodachtig met een zwarte wolkenstreep erdoorheen en het duin ertegenover spiegelde plotsklaps dezelfde kleuren.
Alles smolt samen. De PeerGrouP heetten ze, uit Drenthe en hun voorstelling heette RONDUMHEER: ook 'overal', dus. Zoiets kun je waarderen of niet. Uit het publiek hoorde ik na afloop licht teleurgesteld: ik had me er iets heel anders bij voorgesteld. Maar ook: ik ben diep onder de indruk...
- Mens, wat zie jij er goed uit. Ongelofelijk. Echt super! zegt dezelfde mevrouw nu. Wat een mooi terugkerend refrein voor deze dag.
Oerol is, naast zinnenprikkelende muziek en voorstellingen, ook de verstilling van de geest door duin, zee, wad, ruimte. Dus wat die mevrouw ziet, kan aardig kloppen.
