Gisteren liep ik de trap af en zag de krant op de deurmat liggen. Een eng, bleek, geisoleerd hoofd, omgeven met wit, zag ik.
Wat zou er nu weer gebeurd zijn? De Trouw doet meestal niet aan gruwelfoto's op de voorkant, dus van onhoofdingen enzo, zag ik razendsnel af.
Het bleek het hoofd van een jongetje te zijn die uit de melk opduikt. Een ludiek protest van boeren in Noord Holland in Wijdewormer. Die vulden een bassin met melk waar kinderen in konden zwemmen.
Een lieve foto is het dus , eigenlijk. De witte melk drupt van zijn gesloten oogleden, een vage glimlach omspeelt zijn lippen, die door al het melkwitte om hem heen, exta rood kleuren.
In Duitsland worden dagelijks 35 miljoen liter melk weggespoeld. Om de melkprijs op peil te houden. 35 miljoen, dagelijks...stel je dat eens even voor...
Ik denk maar even niet aan al die melkschaarste in Afrika, aan hoeveel mensen die melk als witte motor aan hun neus voorbij gaat.
Ik dacht wel aan Kassel 2007 op de Dokumenta, waar een kunstenaar kinderen minutenlang in eén onbewegelijk beeld filmt: je ziet alleen hun hoofd terwijl er melk of yogurt vanaf de zijkant of frontaal in hun gezicht gekwakt wordt.
Vreemde filmpjes, die eerst vertederen. Totdat je hersenen gaan werken en je gedachten rond gaan spoken: hoe voelt dat kind zich eigenlijk? De ene lijkt het leuk te vinden, de andere ondergaat het wat lijdzaam, er zit ook wat dwingends in...goh, het lijkt ook op zaad...wat wordt er nou verbeeldt?...
Dezelfde kunstenaar TSENG YU CHIN heet hij, uit Taipei in Taiwan, filmpt zo ook een moeder die op de bank met een kind speelt in een witte ruimte, met witte kleren aan.
Waarom?
Het dubbelzinnige van de jongen die zwemt in de melk, het is leuk en wrang tegelijk, is het real-life beeld van dat wat deze kunstenaar bezig houdt.
Hij zegt:
"And I played the role of a child.
It is real skin. It will feel directly.
It is before any outside invasion.
It's reactions are real, allthought displayed in a slightly confusing manner.
Because while it is labeled on the outside,
it will unconsciously drop that label right in front of your eyes."
Zijn installatie heet: Who is listening?
Dat lijkt me de spijker op de kop.
Naar welke stemmen in je hoofd luister je en hoe bepalen die jouw ervaring van wat je ziet?
Interessante materie.
Wit, de kleur van de onschuld: voor de ene om ermee op je bruidsdag met sleep en al te stralen, voor de andere om er je doden in te wikkelen.
