"Als ik toiletjuffrouw was geweest,dan had ik het ook druk gehad", zei iemand die ik ken, ongeveer 20 jaar geleden. Gisteren herinnerde ik haar aan deze uitspraak omdat ze opnieuw voor een tweesprong stond .Ofwel een nietszeggend baantje zoeken, om toch een bijdrage te leveren aan een 2 persoonshuishouden dat die geldelijke bijdrage eigenlijk niet nodig heeft.
Ofwel: luisteren naar haar levenslange verlangen in haar, naar stilte en contemplatie en van daaruit wellicht dingen ontwikkelen.
"Zólang kun je dus bezig zijn met je eigen demonen"verzuchtte ze.
Druk zijn en dat eigenlijk niet willen, waar komt dat uit voort?
Vaak zijn het de oeroude stemmen uit je jeugd, die als de verleidelijke gezangen van de Sirenen je telkens weg lokken van je eigenlijke bestemming.
"Wees nuttig. Als je niks doet, dan ben je niks...wie niet aktief is zal zijn eigen ondergang tegemoet gaan, zwart zal het worden om je heen...je verdient het niet om dan gelukkig te zijn..."
enzovoort.
Verandering, échte verandering,hoe geschiedt dat?
Zowel een abt als een abdis hebben me ooit verteld dat ze dan eindelijk, eindelijk ingetreden waren.
Een baan, een vriendin, een kamer, status achter je gelaten: nu gaat het beginnen!
Maar er gebeurde niks. Binnen no time hadden ze dezelfde drukte, dezelfde onrust om zich heen gekreeëerd als buiten de kloostermuren.
Verandering van omgeving zegt dus niks.
Vertrouwen daar gaat het meer om.
Dat de weg die je gaat goed is. Dat je groei niet kunt regelen, je niet kunt grijpen naar een andersoortig leven.
Helder zijn....net zo lang niks doen totdat het helder wordt, er ruimte onstaat in je ziel en je hart.
Juist dát doen waar je eigenlijk bang voor bent.
Die angst wijst op een grens waar je door heen kan.
De demon is dan vlakbij...en dan niet vluchten in de macht der gewoonte.
Alleen dat is al een verandering van jewelste.
