Respect is het enige dat telt.
Hoe moeilijk om dat vorm te geven!
Want respect vraagt soms ook om strijd en pijnlijke confrontatie en soms ook om definitief afscheid...
Respect, echte acceptatie van een ander gebeurt idealiter woordenloos.
Als er teveel woorden moeten worden gebruikt, is het eigenlijk al mis.
Jezus zei op een bepaald moment tegen zijn ouders: jullie zijn niet mijn vader en moeder. Mijn echte vader is in de hemel.
Franciscus van Assisi heeft op een openbaar plein zijn dure kleren uitgetrokken, naakt stond hij daar, gaf de kleren terug aan zijn vader en trok een oud habijt aan.
Ook Boeddha ontvluchtte zijn paleis en zijn beschermde leven, op zoek naar zichzelf.
Vanuit het perspectief van de ouders, vreselijk. Het leven dat zij wensten voor hun kind, werd niet door de ander gedeeld.
In het katholisisme zie je hoe echte acceptatie eruit ziet, door de wijze waarop Maria in de loop van de eeuwen is uitgebeeld.
De Pieta's: Maria met een dode Jezus in haar schoot, wenende Maria's in allerlei gestalten.
Tranen horen kennelijk bij echte acceptatie van je lot, van wie jij bent, van wie je bent geworden door anderen.
