"Iedereen heeft een verhaal over zichzelf en hoe ouder je wordt: dat verhaal wortd dunner en dunner en dan komt er een moment dat degene die je nu bent, dat dat Zelf door dat verhaal heen breekt....en dan?!"
Dit was de leidvraag van de try-out van Niké, de nieuwe voorstelling van LENNETTE VAN DONGEN.
Ik kende haar niet, maar was zeer aangenaam verrast.
Wat Lenette vervolgens doet in haar voorstelling, is op zoek gaan naar andere verhalen die gaan over dat Zelf. Ze vertelt over het griekse Godendom: allemaal onstaan uit de Chaos en het Niks, allemaal verweven met elkaar via liefde, incest en wat al niet meer.
Ze vertelt over haar zoektocht naar de ziel en dat ze ook wel iets heeft met het Boeddhisme, maar zonder verlangen zijn, dat wil je toch niet!!!
En dat Jezus met zijn kopje naar beneden , aan zo'n kruis, ook weer geen prettig iets is, om je aan op te trekken.
Tot slot komt ze via haarscherpe observaties ( 25 dames van over de 50: het meest vreselijke gezelschap dat bestaat of: hoe hou je het leven spannend in een langdurige relatie van 23 jaar ) uit bij Niké: godin, maar niet echt, van de overwinning.
Niké heeft geen vleugels en geen hoofd, maar wordt heel voorzichtig gedragen op 2 handen, door degene die een overwinning behaald heeft.
En wat is de overwinning?...dat betekent alles wat niet gelukt en bedacht door je is, een plaats geven. Het koesteren. Daar voorzichtig mee zijn.
Lennette van Dongen laat mij zien dat er ook in de huidige kultuur, een verlangen is om je te relateren aan grotere verhalen. Die van het Boeddhisme. Over de Goden in onszelf die om een plaatsje worstelen. Over de oorsprong en doel van het bestaan.
Én aan klein verhalen: een pop, ooit gekregen van je oma. Die je op het einde van de voorstelling 2 vleugeltjes omdoet. En in je handen laat vliegen.
