In het wijkcentrum klinkt een heel mooi weemoedig liedje van ergens uit Oost Europa, schat ik in. Er wordt gedansd door alleen maar vrouwen, met kleurige sjaaltjes, ernstige gezichten, de sjaal als een dode baby gedragen van de ene op de andere schouder...
Het is de Volksdansgroep maar en ik zie het toevallig omdat ik vuiile kopjes en schoteltjes aan het opruimen ben van de bar.
Het doet me denken aan PANGEADAY, 10 Mei 2008.
Mensen die elkaar ontmoeten: Muziek die een verhaal vertelt, uitgebeeld door anderen dan het eigen volk, zomaar in een wijkcentrum, dat had een mooi filmpje kunnen opleveren voor die dag.
Op You Tube staan ook een aantal filmpjes, die wel echt op die dag te zien zijn geweest.
Dancing Queen en Sili (The slap) vergeet je niet snel, door de aardige clue.
Ook de eerste 20 minuten van het evenement zijn heel geschikt om je uit narcistische zielepieterij te halen.
Met miljoenen over de hele wereld rondom eén groot kampvuur zitten en luisteren en kijken naar elkaars verhalen, dat was het idee. Ik vond het een heel bizondere avond.
Verhalen vertellen is kracht krijgen en geven en met de moderne techniek was dat een avond lang zomaar, wereldwijd, mogelijk.
