Zomer in de stad... gewandeld van Notting Hill naar de Kensington Gardens, door Hydepark, Green Ark, St James Park, langs Buckingham Palace en de zon rood zien worden aan de Thames tegenover de Big Ben.Liggen op het gras, lezen in een blauw-wit gestreepte strandstoel, kijken naar de waterfietsen, de paardrijdende upperclass jongeren.
In de Serpentine Gallery een nieuwe ontdekking: MARIA LASSNIG heet ze. Een Oostenrijkse 88-jarige schilderes, die in zuurstokkleuren, cartoonachtig soms, heftig en humoristisch tegelijk haar binnenwereld schildert via haar eigen lichaam.
Mooi. Het vertedert, schudt wakker, zet aan om scherp waartenemen en te beleven.
Ze kijkt je aan met haar oude naakte lichaam in vreemde kronkels, soms 2 keer, al lijkt de ene eerder een binnenste buiten gekeerde vagina.
Ze voedt koolmeesjes op haar arm, ditmaal heeft ze geen gezicht meer en is haar lichaam een kronkelige boomstronk met happen eruit.
2 zelfportretten: alleen haar hoofd, de een met een koekepan zodat haar ogen niet te zien zijn, de andere wenend, een open mond, een zwart gat, 3 haren op haar hoofd, de blik afgewend en toch: zie mij, dit mag je zien.
Zelf zegt ze: 'Mijn hart slaat zo sterk, dat de buitenwereld wankelt.'
