In Tate Modern hebben ze van die handige klapstoeltjes die je mee kan nemen, de zalen in. Moeten ze in Nederland ook gaan doen, leuke service.Van dichtbij op zit-perpectief langdurig naar een schilderij kijken is ook een totaal andere beleving dan de ooghoogte.
Bij Pierre Bonnard was het wel heel verrassend. Vensters schildert hij in warme, romige kleuren met een landschap daarachter en een tafel ofzo ervoor. Nu zat ik door mijn stoeltje aan een levensecht tafeltje met wat boeken erop en een overweldigend berglandschap.
In de uitstekende commentaren naast alle kunst, stond ditmaal dat Bonnard die vensters er wellicht bij in schilderde om daarmee de intensiteit van zijn eigen beleving wat in te tomen.
Nu zag ik, dat het venster ze krom als een hoepel, bijna als 2 handen langs je ogen, het zicht inkaderde. En toch, het venster staat open.
Een mooie illustratie over hoe je ervaringen en gevoelens en belevingen gefilterd kunt verwerken en een deel van jezelf kan laten worden.
Op de mokken van de cappuciuno stond op de een: think with your heart.
En op de andere: feel with your mind.
Zoiets, dus.
