Wakker worden met beelden van de musical van Lord of the Rings, onverwachts getrakteerd door een vriend van F.Het podium dat voortdurend van hoogte veranderde, het akrobatische dansen, de Londense know-how van zo'n spektakel, wat leuk om daarheen geweest te zijn.
Een oorspronkelijk liedje van Tolkien op muziek gezet: 'The road goes on, it has no end, I have to follow if I can...' Zoiets, dus.
Maar de echte lyrische verrassing gebeurde aan mij overdag, midden in the National Gallery.
Daar was een tentoonstelling van Alison Watt, Phantom geheten.
Ze is uitgenodigd door Tate om 2 jaar inwonend artiest te zijn na haar grote, mysterieuse schilderij Still in de Memoral Chapel in Edinburgh.
En omdat bekend was dat Madam Moitessier van Ingres die in Tate hangt, al van kinds af aan haar lievelingsschilderij is, dat haar ook beinvloed heeft.
Oog in oog staan met doeken van 2 bij 3 meter, witte doeken, letterlijk. Intrigerend gedrapeerd, met een knoop erin of een holte naar binnen met evocatieve titels als: Pulse, Echo, Host, Phantom, Vowel, Root, Eye.
Het geheim van lege ruimte ervaren, licht dat een weg zoekt, vorm die beweegt...
Als klap op de vuurpijl is het schilderij dat haar daarbij het meest geinspireerd heeft, Franciscus van Assisi in meditatie van Zurbaran!
Meerdere van mijn werelden, die als een wonder bij elkaar komen.
Verder heel veel plaatjes van kunst door de eeuwen heen, die zich in mijn kop verzameld hadden, in het echt gezien, werk van William Blake bijvoorbeeld in de Tate Britain.
Dit was zo'n dag van onverwachte verrijzenissen.
Interview met Alison Watt in The Guardian
