Gisteren stond ik in de keuken van het wijkcentrum met een vrijwilligster.
2 keer in de week gaat ze met kinderen oud papier en oud vuil oprapen in de buurt, de Buurtrangers heten ze, allemaal in het kader van het opkrikken van wijken, sociale cohesie, betrokkenheid bevorderen.
Mijn nichtje doet er ook aan mee. Ze krijgt er geld voor waarmee ze haar zakgeld opkrikt en 2 keer in het jaar is er een leuk uitstapje naar ergens in het land met Buurtrangers, natiewijd.
Ze is heel fanatiek, volgens de vrijwilligster, maar dat ligt in haar aard.
Zonder beloning zou ze volgens mij niks doen.
Maar de wijk knapt er van op, dat is zeker.
De vrijwilligster zegt:
Ik ga mijn buurman opbellen, want mijn fiets staat nog bij de C1000 en ik zie het niet meer zitten om er naar toe te lopen.
De C1000 is maar 300 meter hier vandaan, dus ik zeg:
-"Nou, dan heb je wel een héél aardige buurman!"
-"Ja, dat klopt, ik heb een heel aardige buurman."
Ze belt en de buurman zegt er meteen aan te komen.
Ik herhaal:" Wát een aardige buurman!".
Dan vertelt ze:
"Ik heb 3 jaar geleden een ongeluk gehad. Eeen heel lullig stom ongeluk, stommer kun je het niet hebben. Ik lag in een hangmat en ik viel eruit. Met mijn ruggegraat precies op een kopje dat eronder lag.
Ik was meteen verlamd tot boven mijn navel, heb in zo'n elektrische rolstoeltje gezeten.
Langzaam ging het beter. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment 50 stappen op een dag mocht doen, niet meer en ook niet minder. En toen 56...enzovoort...
Nu kan ik heel rustig wel een uurtje lopen, maar meer ook niet.
Het is even stil.
Dan zegt ze: "Het is zo WONDERLIJK.
Mijn hele leven is veranderd. Ik was vroeger best een stresskip, ik had een eigen paard, deed liefst van alles tegelijk. En nu? Alles rustig, kalmpjes aan. Ik heb ook heel andere vrienden gekregen.
Wonderlijk, hé?"
Ze straalde erbij.
Ik schaam me de ogen uit mijn kop met mijn oppervlakkige gedachte dat er bij die buurman een steekje los zit om haar op te willen halen.
Of hij is verliefd, dacht ik.
Op mijn beurt vind ik het heel wonderlijk, dat zij dit woord gebruikte: wonderlijk.
Het wonder voltrekt zich altijd op plekken waar je het niet verwacht, zo blijkt maar weer.
Daar waar je stopt met contrôle trachten uit te oefenen op je eigen leven.
