Het heeft wel iets jaloersmakend: toen ik vorige week een zuster in het klooster hoorde praten over Allerheiligen en Allerzielen, dat er aan zat te komen. Dat het zo'n héél speciale tijd is. Dat enkele zusters al de tranen in de ogen hadden, toen ze de liederen voor deze dagen aan het oefenen waren. De sfeer in die woorden. De intensiteit van dat kunnen vieren en voelen: het leven, de dagen die zo vanzelf een heel eigen kleur krijgen.Nee, ik kon niet komen op al hun vieringen. Ik moest gewoon werken en anderzins. Toch weerklonken die woorden wel een beetje: ik ben maar gaan lopen in de oude schoenen van Vader. Even aandacht voor de doden en de zegewens dat je hoopt dat ze rusten in vrede. Dat ze hun wijsheid die ze wellicht opdoen nu ze niet meer op de aarde zijn, kunnen zenden naar ons aardelingen die maar een beetje worstelen met alles wat je verlangt en wat toch niet zomaar mogelijk is. Geduld, geduld... wellicht één van die eigenschappen die je gelukkig en mild kan maken.
In plaats van naar het klooster of naar het kerkhof, was ik naar de schouwburg. Naar MOMIX, 'acrobatisch danstheater' zo heet het, een gezelschap dat al 20 jaar bestaat onder leiding van de Amerikaan Moses Pendleton en internationale faam heeft. Lichamen leken te zweven in de ruimte, schaduwspel en kleuren, soms etherisch en sprookjesachtig op muziek die van didgeridoo-klanken, Indiaas naar science fiction-achtig en jazzy-popachtig ging. Heel mooi.
Het progamma was een The best of... En de titels van de producties waar ze uitkwamen, maakt me wel nieuwsgierig naar een avondvullend geheel : Passion, Botanica, Lunar Sea, Opus Cactus... Er werd een wereld opgeroepen, die niet van deze wereld is. Zo paste het toch ook wonderwel goed bij Allerzielen.
