O, o, wat was dat moeilijk! Ik mocht van I. een werk uitkiezen van de zes die ze had meegenomen. Ik was blij verrast. Bij elk werk tolden de associaties door mijn hoofd en zag ik de verbindingen met weer ander werk van haar. I's 'website' in de vorm van een blogspot, voorlopig, is klaar en aan de zijkant staan nu mijn teksten, die ik weer in de vorm van blogjes geschreven heb. ( Zie o.a. blogje Aarde in Oktober).Zou ik gaan voor een donker sneeuwlandschap uit de serie Niederrhein, die wellicht een nieuwe en heel ander fase van haar werk zal gaan inluiden? Of voor iets in donkerbruine tinten: waarop o.a een peul met twee parels daarin glanst in het schemerduister, terwijl een huls daarbij zo zwart is dat het papier het bijna niet kan houden? Of voor de twee lampionnetjes die betrokken op elkaar, toch ieder een eigen leven leiden? Maar haar lampionnetjes zitten zó erg in mijn hoofd, dus die maar niet.
Een kleurige aquarel dan, van een zeer gedetailleerd gebouw bij straatlampen en een vuilnisbak ervoor? Maar dat is zo uitzonderlijk anders, dan de rest van haar werk, dat vraagt nog om exploratie, welke kant dat opgaat en of het nog een kant opgaat.
Dan waren er ook nog twee grotere werken in pastelkrijt. De ene in groene en bruine tinten waar steeltjes los en verbonden met elkaar aan het ontkiemen zijn, een momentopname in een onbepaalde tijd van beweging. Het schemert, er is een sfeer van een verborgen geheim en één kiemblad is al ontkiemt en vibreert en ademt de ruimte in. En het andere werk is een maagdelijk witte kiem die in verstilling ligt in de wieg van haar net open gegane schutblad, in rozig licht. Ik liet me ontvallen dat die twee werken eigenlijk bij elkaar hoorden.
Ik kreeg ze allebei. Ik ben zéér verguld.
