Wij, de oud studiegenoten van theologie zaten in het huisje in het bos, 'ons projecthuisje' gedoopt, ouderwets te discussiëren over de staat van de samenleving. Eigenlijk zouden we het hebben over ons toenmalig projectgroepthema: is bidden zinvol ? Bijna dertig jaar geleden, een jaar lang op gestudeerd en wat doe je er nu dan aan? Maar door onverwachte absentie van één lid hebben we dat maar verschoven naar een volgende keer. Dus temperatuurden we de huidige tijd.Van nanotechnologie, waar bij het Thijmgenootschap net een boekje van is verschenen onder redactie van een van de 'onzen', je moest eens weten wat er allemaal mogelijk is op het oppervlakte van een duizendste van een menselijk haar, sprongen we naar de mogelijkheden en onmogelijkheden van de huidige tijd. De gewone kerk is waarschijnlijk een sterfhuisconstructie, maar hoe zit dat met de Dominicuskerk in Amsterdam, met een levendige, experimentele liturgie? En moet er weer ouderwetse solidariteit en politiek bewustzijn bij de christenen geïnjecteerd?
Of is de kerk daar niet voor? Iedereen komt moe en afgemat van het moderne leven een dienst in, moet men het dan hebben over milieu en rechtvaardigheid en democratie en dergelijke of snijdt men meer hout als er existentiële thema's aan bod komen, zoals Eindigheid, waar een laatste cyclus over ging? En hoe zit het met de jongeren? Moet men het experiment aangaan van zaterdagavondvieringen, die weer ten koste zullen gaan van presentie op de zondagochtend?
Enfin. Voor mij is het zonneklaar: laat het gaan over bestaansvragen op plekken waar men over God spreekt en de bijbel openlegt. En die jongeren? Die vinden hun eigen wegen wel, laat ze toch los! Uit je eigen gedachten. Want die jongeren die denken niet aan Geloof of Kerk of Christendom. Jongeren? Die internaliseren in no time allerlei verhalen, stromingen in één. Dat oude christelijke verhaal van geboorte, strijd, allerlei mensen ontmoeten, dromen over een andere wereld, verraden worden, ten ondergaan en herrijzen, het wordt voortdurend vertelt.
'Ik sta heel graag in een dvd-winkel', zei ik tegen P. op de terug weg in de auto. Dan luister en kijk ik naar al die jongeren die dvd's met elkaar uitwisselen.
- Maar ik mis iets van traditie, daarin. Ik weet ook niet hoor, wat ik verder moet met bijvoorbeeld herders in een stal, maar ik vind het wel prettig dat ik ze herken, als ik een kerk ofzo inloop en dat dat er al eeuwen is. Die jongeren zien dan een film en daar relateren ze zich even aan, en dan?
- Nou die leven dat net zo goed uit. Wat dacht je van al die games en de internetcommunity?
Vandaag zag ik mijn eigen gelijk nog sterker bevestigtd in Trouw. (Ja, men vind altijd een eigen gelijk, maar dit terzijde). Film wordt een beetje werkelijkheid. Bij Zoetermeer zal een heus Avatarbos verschijnen, vernoemd naar de film Avatar uit 2009, een wereldwijde kaskraker. Daarin komt een volk voor dat natuurminnend en vredelievend is. De regisseur James Cameron heeft besloten om een deel van de opbrengsten te besteden aan de aanplant van miljoenen bomen, wereldwijd: in 15 landen worden er bossen aangepland.
Aan jongeren is gevraagd hoe zo'n avatarbos eruit moet gaan zien. Welnu: met slingerende zwerfpaden en geen rechte wegen daarin. Er zal ook geen kale ondergrond zijn, maar kniehoog gras. En net zoals op de planeet zullen er droomplekken gemaakt worden en open plekken. Zo'n avatarbos: dat is de kerk van nu.
