Lag het aan de oude, nieuwe stoel die ik uit een ander wijkcentrum gescoord heb? Zo'n ooit heel dure stoel, loodzwaar, van glanzend chroom en een zwart bekleed zit- en rugvlak, modern looking in een S-vorm van onder en precies goed in mijn ruggetje, met een heel prettige vering. Ik had hem geplaatst in het midden van de muziekinstallatie tussen de boxen, ging hem inwijden en zette Patsy Cline op.Dat was weer zo'n cd die ik scoorde in de uitverkoop van de bieb, die afgeschreven materialen voor bijna niks van de hand doet. En ik luisterde en bleef maar zitten! Wel een uur lang. Wat een prettige, ongecompliceerde liedjes, country-achtig en wat heeft dat mens een prettige, nog on gepolijste stem. Een ouderwetse stem, als dat zou kunnen. Simpele arangementen, geen poespas. Het was remastered vanuit een tijd dat een stem nog gewoon een stem is, die niet met de techniek mooier gemaakt kon worden.
We leven toch in gekke tijden met de botocks, facelifts, fotoshopping, enzovoort. De wereld zoals we die met ons eigen oog bekijken, is niet zomaar echt meer. Als ik Linda de Mol voorbij zie flitsen in een zappronde, dan snap ik niet dat niet iedereen het wanstalterige popperige, gek verwrongen blije lachje in haar gezicht ziet. Maar ja, alles wat op tv komt, schijnt het te doen. Ook Paul de Leeuw is een nieuwe haardos op zijn kale koppie aan het creeëren. Waarom? Waarom wordt de tijd als het ware stil gezet, in een soort zogenaamde eeuwige jeugd?
Ook in de discussie over het natuurgebied de Oostvaardersplassen, gaat het over de verhouding natuur en menselijk ingrijpen. Kun je de natuur zijn gang laten gaan? De directeur van Staatsbosbeheer voegt er in Trouw van vandaag een nieuw element aan toe: Mensen willen natuur, maar daar hoort de dood niet bij. Dat dieren sterven, natuur vergankelijk is, we willen het niet zien en dat heeft de gedachtengang hieromtrent gecompliceerder gemaakt.
Ik ga onderhand snakken naar echtheid, of beter gezegd, naar verschijningsvormen waar je wél het patina van de tijd doorheen kunt ervaren. Een handgeschreven brief heeft dat ook. Vooral als deze met kleine tussenpoosjes geschreven is. Ik hou ervan als daar dan staat: het is nu een paar dagen verder... en nu zit ik... Het is het soort info die er niet is, bij een snelle e-mail. Misschien wel bij het volgen van een blog, gedurende lange tijd. Ook dan maak je iets mee van de bewegingen van de geest in concrete materieële, steeds wisselende omstandigheden.
Tenminste: zoiets streef ik wel na, met mijn blog, bedenk ik nu. Door de tijd heen, zie ik mezelf leven en kijk er naar en wieg er een beetje in. Zoals in die nieuwe, oude stoel met liedjes die je brengen in ruimten die je niet zomaar kan aanwijzen. Maar je komt op de een of andere wijze wél ergens anders, dan alleen maar die stoel: ergens waar een andersoortige ruimte en diepte is: een Patsy-patina.
