Grappig toch, hoe elke keer weer blijkt hoe selectief je geheugen is. Thuisgekomen zocht ik het sprookje van Godfried Bomans op (zie vorig blogje). Ik kon het eerst niet vinden, want ik verwachtte dat het iets met Heks en Prinses of zo in de titel zou hebben. Maar het sprookje heet: Het laatste ballonnetje. Het blijkt te gaan over een ridder, die drie opdrachten krijgt, middels drie ballonnetjes. Eerst moet hij een draak verslaan en ten tweede de prinses bevrijden en de derde opdracht, die moet nog komen, want dat is de allermoeilijkste.Ik had alleen maar de bevrijding van de prinses onthouden en de rest helemaal vergeten. Heel uitgebreid heb ik dat altijd voor me gezien, die ruimte waar ze beide zitten en dat vuur tussen hun in. Het is een bekende valkuil: elkaar vasthouden, niet zomaar weg kunnen, eigenschappen van elkaar overnemen en je verwarmen aan het vuur tussen je in en dan ontdekken dat dit niet goed is als je elkaar daarin gevangen houdt. Zó niet, zoals in dat sprookje, heb ik vaak gedacht: als dit beeld opdoemt in relaties of vriendschappen: bevrijd je dan!
Maar het sprookje zelf is veel rijker en legt uiteindelijk heel ergens anders de nadruk op. Een draak verslaan en een prinses bevrijden? Puh, dat kan elke ridder. Maar het allermoeilijkst blijkt de opdracht van de koning op het laatste ballonnetje: 'P.S. Denk aan je oude petemoei.'
De ridder kan zijn ogen bijna niet geloven dat dit erop staat. De koning glimlachte. 'Dankbaar zijn is het moeilijkst', zei hij, en daarom heb ik dat voor het laatste bewaard.'
Dankbaar zijn, dankbaarheid: ik geloof dat dit hedentendage nog meer een heel moeilijk iets is geworden. We gaan uit van de maakbaarheid van je zelf, de omgeving. Als je goed je best doet, dan mag je gewoon genieten van het resultaat. Dankbaarheid, jegens wat en wie? Het leven lijkt meer op een grabbelton of een rad van fortuin, waar heel grillig de ene dit krijgt en een andere dat.
Maar het is waar, zo waar... dankbaarheid is een ervaring die je zacht maakt van binnen. Die een tedere glans legt over alles heen. Het haalt een grauwsluier van elke vorm van vanzelfsprekendheid weg. Je krijgt niet alles en je hebt niet alles, maar wonderlijk genoeg is er altijd reden genoeg voor dankbaarheid. Dank zij alles om je heen, een ieder op je pad, is het mogelijk er zelf te zijn. Dank daarvoor, dank!
