Op Nieuwjaarsdag stond ik met F. bij een enigszins verwaarloosde beeldengroep vlak voor het KSNM-Eiland in Amsterdam. F. dacht dat het een nieuwe beeldengroep was, maar ik was zeer gedecideerd:- Nee, hoor, dat is al oud, uit de vijftiger jaren of zo, zo maken ze die niet meer, die vormtaal is verleden tijd.
- Maar het kán toch wel? Waarom niet?- Nee echt niet zei ik, en toevallig bleek ter plekke mijn gelijk: het betrof een beeldengroep die herplaatst was in 2005.
Gisteren was er de Schola Contemplativa. De abt meldde steeds maar weer, dat de tekst van Cassianus nog altijd actueel is. Ik keek ernaar en ik zat erbij en dacht steeds maar weer: nee, dit kan niet meer zo. Hier moeten we afscheid van willen nemen, het plaatsen in een historische context en zoeken naar nieuwe woorden, nieuwe gedachtenstructuren, mindsets heet dat tegenwoordig, die ook weer andervormige ervaringen baren.
's Avonds zag ik bij 'Wintergasten' Antony, die zanger met die bijna onaardse stem, die vanuit een hoofd bleek te komen vol authentieke, creatieve gedachten. Je zag iemand nadenken, leven, voorzichtig formuleren, zoeken naar woorden voor zijn belevingwereld. Over moed, die nodig is om te gaan staan voor rechtvaardigheid. Over zachtmoedigheid en schoonheid. Over de vrouwelijke, zachte krachten, waar geslacht - degene die je bent, man of vrouw - er niet meer toe doet. Dít is de nieuwe vormtaal, dacht ik: hart en hoofd werken samen, zoekend, kwetsbaar, het soms ook niet weten.
En zo wist ik en voelde ik dat het besluit dat ik die middag genomen had, voor mij de juiste was: ik ben gestopt met de Schola. Meer dan 5 jaar was ik er lid van. Mijn hoofd wilde nog wel, maar mijn hart ging een eigen weg. De eerste belangrijke koerswijziging in dit nieuwe jaar. Niet gewild, dat niet. Vorig jaar riep ik nog dat de Schola het laatste is, waarmee ik zou stoppen. Maar over sommige dingen in het leven, heb je, zo blijkt, eigenlijk niet veel te vertellen. Die gebeuren.
