- Ja, maar, nú is het toch echt wel anders, met die internetbreinen en dat snelle, de jeugd laat zich leven, ze worden machientjes, hoor ik bijvoorbeeld. Maar toen de auto werd uitgevonden of de tv en de telefoon: dat waren net zulke grote revoluties en wij met onze breinen zijn daar heel gewoon doorheen gerold. Toch blijft het een teken van mijn leeftijd dat ik toch ook blijf zoeken en kijken naar tekenen dat 'de jeugd van tegenwoordig' net zo goed als vroeger nadenkt, verlangend uitziet naar een betere en mooiere wereld, dan zoals die nu een maal is.
Gisteren las ik in Trouw weer zo'n verheugend teken. Het gaat over de nieuwe graffiti-artiesten die in plaats van een spuitbus, andere manieren hebben verzonnen om graffiti te maken. Zo heb je de Braziliaan Alexandre Orion die in Sao Paulo op het idee kwam in vieze zwarte tunneltjes deze schoon te spuiten en zo een patroon van doodshoofden te voor schijn te halen. Wat wit is, de schedels, is dus het schoongemaakte. Nu heeft de gemeente zijn graffiti weg proberen te werken door het schoon te spuiten, maar in plaats van dat ze het hele tunneltje doen, doen ze alleen het gedeelte waar hij de graffiti heeft aangebracht. Zo stelt hij in een ruk ook het politieke wanbeleid aan de kaak.
Maar het allermooist vind ik de mosgrafiti van Anna Garforth, die met een ultrageheim recept met mos op muren schrijft, zoals deze poëtische tekst:If this is my day of harvest, in what fields have I sown my seeds? Mooi zo'n ineens verschijnend en binnenkort ook weer verdwijnend plaatje.