Het was een sci-fi-achtige film die als jong volwassene een heel grote indruk op me heeft gemaakt: Het heette Death watch. Romy Schneider speelt een vrouw die te horen krijgt dat ze nog maar kort te leven heeft. Ze besluit haar stadsleventje vaarwel te zeggen en de natuur in te trekken om in het reine met zich zelf en het leven te komen.Onderweg ontmoet ze een aantrekkelijke man met wie ze vriendschap sluit, er ontwikkelt zich een liefde. Wat ze niet weet is dat ze de hoofdrol speelt in een dagelijkse soap die op grote schermen overal te zien is. Ze gaat helemaal niet dood, en haar nieuwe vriend heeft camera's in zijn ogen om van dichtbij haar te kunnen filmen. Ook krijgt ze ziekmakende pillen. Hij krijgt wroeging en spijt en hoe het eindigt weet ik niet meer. Was het dat ze beide besluiten samen dood te gaan, omdat je niet meer kunt leven met dat leugen dat je leven was?
Ik denk hieraan omdat er vanavond een nieuwe serie op de tv start bij de NCRV, ´Altijd Wat´ geheten, waar drie mensen een jaar lang gevolgd worden en zij dienen te leven alsof ze nog maar een jaar te leven hebben. Bizar. Hoe leef je als je denkt dat je nog maar een jaar hebt, terwijl je in je achterhoofd weet dat dit onzin is? Willem Yang, theoloog, pscycho-energetisch therapeut, oprichter van het Taborhuis voor mensen die nog maar kort te leven hebben, vindt het vooralsnog niet een programma om meteen af te schieten. Het zou mensen bewust kunnen maken van hun sterfelijkheid zó, dat ze het echte leven aangaan, zoals in het boeddhisme dit ook een altijd durende oefening is.
Maarre, wat is dit dan? Een nieuwe vorm van stichtelijkheid? Je kan niks meer tegen mensen gewoon zeggen en ze vragen eens te kijken naar de wijze waarop ze leven of verordenen wat het goede leven is en dan maak je maar een dergelijk programma? Twee van deze mensen gaan ook een blog schrijven waarop je kan reageren. Hoe ze hun begrafenis willen vormgeven, wat je kunt denken over leven en dood. Van die dingen die helemaal naar de marge van de snelle, drukke op kicks gerichte consumptie samenleving zijn gedrongen.
De echte kick in het leven is, om jezelf elke dag een schop onder de kont te geven en die dag te leven alsof het je laatste is. Men kan niet vooruit kijken, het zou zomaar ook nog eens waar kunnen zijn.
