Gisteren lazen we in het Testament van Clara over de weg van de eenvoud en hoe zij hoopte dat haar leefwijze een geur van heiligheid zou gaan verspreiden, nu en later, hier en van verre.- Daar heb ik me altijd heel ongemakkelijk bij gevoeld, verzuchtte Zuster C. voor wie dit Testament al een leven lang mee gaat. Ze is over de 80 en trad als jong meisje in.
- Een geur van heiligheid... Nou, ja... ik las pas in het Gastenboek dat iemand had geschreven: ik heb hier een stukje van de hemel ontmoet... Nou dan weet ik ook niet wat ik daar mee aan moet hoor, een stukje hemel!
Iedereen moest lachen. Broeder G. van ongeveer dezelfde leeftijd vertelde hoe hij zich elke dag moet inhouden omdat een medebroeder van 91 altijd toch de tafel mee wil dekken, terwijl het de taak van G. is en daarbij elke vork en mes een ietsje pietsje verschuift zodat het kaarsrecht ligt. De vier andere zusters aan tafel moesten lachen om de herkenbaarheid ervan. Het zijn van die heel kleine dingen die elke dag weer gebeuren die het gemeenschapsleven tot een hel kunnen maken, als je je echt gaat ergeren.
Gemeenschapsleven: men woont bij elkaar en met elkaar, terwijl je niet vóór elkaar gekozen hebt. Niet van: jou vind ik aardig, met jou wil ik wel: nee, je hebt het met elkaar te doen, drie generaties bij elkaar, jaar in jaar uit. Waarom en waartoe?
Ik zat in de kapel na de Vespers, die eigenlijk ook wel een beetje ook als mijn kapel aanvoelt. Pas kwam ik erachter dat de jongeman op de glas in lood ramen God zelve voorstelt en dat elk raam een scheppingdag verbeeldt. Op het eerste raam staat hij met een jonge vrouw en dat stelt de eerste dag voor: waar hij de aarde schept. Op het tweede raam schept hij in een rood gewaad het licht; stroken licht heeft hij in zijn handen, mijn favoriete raam.
Ik dacht: daartoe dient het. Om het hemels perspectief, dat zo'n gemeenschap in stand houdt. Er letterlijk ruimte voor schept, door daar te zijn, rondom die kapel en die elke dag meerdere malen vullen met leven. Zélf ben je niet heilig en hemels, o nee. Je maakt je druk om de onzinnigste dingen. Maar samen heb je besloten om iets anders te scheppen: het geheel is velen malen meer en groter dan de delen.
- Een geur van heiligheid... Nou, ja... ik las pas in het Gastenboek dat iemand had geschreven: ik heb hier een stukje van de hemel ontmoet... Nou dan weet ik ook niet wat ik daar mee aan moet hoor, een stukje hemel!
Iedereen moest lachen. Broeder G. van ongeveer dezelfde leeftijd vertelde hoe hij zich elke dag moet inhouden omdat een medebroeder van 91 altijd toch de tafel mee wil dekken, terwijl het de taak van G. is en daarbij elke vork en mes een ietsje pietsje verschuift zodat het kaarsrecht ligt. De vier andere zusters aan tafel moesten lachen om de herkenbaarheid ervan. Het zijn van die heel kleine dingen die elke dag weer gebeuren die het gemeenschapsleven tot een hel kunnen maken, als je je echt gaat ergeren.
Gemeenschapsleven: men woont bij elkaar en met elkaar, terwijl je niet vóór elkaar gekozen hebt. Niet van: jou vind ik aardig, met jou wil ik wel: nee, je hebt het met elkaar te doen, drie generaties bij elkaar, jaar in jaar uit. Waarom en waartoe?
Ik zat in de kapel na de Vespers, die eigenlijk ook wel een beetje ook als mijn kapel aanvoelt. Pas kwam ik erachter dat de jongeman op de glas in lood ramen God zelve voorstelt en dat elk raam een scheppingdag verbeeldt. Op het eerste raam staat hij met een jonge vrouw en dat stelt de eerste dag voor: waar hij de aarde schept. Op het tweede raam schept hij in een rood gewaad het licht; stroken licht heeft hij in zijn handen, mijn favoriete raam.
Ik dacht: daartoe dient het. Om het hemels perspectief, dat zo'n gemeenschap in stand houdt. Er letterlijk ruimte voor schept, door daar te zijn, rondom die kapel en die elke dag meerdere malen vullen met leven. Zélf ben je niet heilig en hemels, o nee. Je maakt je druk om de onzinnigste dingen. Maar samen heb je besloten om iets anders te scheppen: het geheel is velen malen meer en groter dan de delen.
