Soms kom je associatief en geholpen door het toeval zomaar in een nieuwsoortige wereld terecht. Dat overkwam mij de afgelopen tussen-kerst-en- nieuwjaar-winterperiode, voor mij doorgaans een tijd van wat extra mijmering en bezinning. Ik zag de film Inception, tot tweemaal toe. Het is uitgeroepen op internet als dé film van 2010. Het gaat over droomwerelden in droomwerelden: Leonardo de Caprio speelt een man die via het ontwerpen van dromen en deze bij anderen te implanteren, zodat je in elkaars droom bent, een soort meesterdief, die zo de geheimen van bijvoorbeeld een kluiscode kan ontfutselen.In deze film krijgt hij de uitdaging om via een droom, een nieuwe herinnering bij iemand te planten, Inception geheten. Probleem is dat hij geen nieuwe dromen meer kan ontwerpen omdat hij zijn vrouw op traumatische wijze heeft verloren en nu loopt zijn vrouw als projectie zijn ontworpen dromen te verstieren. Dit alles is wellicht abacadraba als je de film niet hebt gezien: ik was heel enthousiast omdat het echt iets nieuws brengt en ik toevallig ook houd van actie-achtige meesterdief-films zoals Ocean's Eleven.
Een werkelijkheidsoprekkende vraag vind ik bijvoorbeeld: Wat deed je voordat je hier was? Als je dat helemaal niet kunt beantwoorden, dan droom je, is het criterium in deze film. En volgens mij klopt dat met de droomwerkelijkheid. Vroeger ontdekte ik in een droom, dat ik mezelf wakker kon maken als ik in de droom heel hard mijn ogen dichtkneep. In de film ziet De Caprio voortdurend zijn eigen kinderen al spelend op de rug, ze draaien zich nooit naar hem toe en op het einde van de film als dit wél gebeurt, dan weet hij en de kijker dat hij niet droomt.
De ideeën voor deze film heeft de regisseur Christopher Nolan, die eerder Momento maakte, overal vandaan gehaald. In de basis zit ook een Donald Duck-strip waar de drie Zware Jongens via dezelfde methode, bij elkaar aangesloten zijn via slangetjes, in het hoofd van oom Dagobert ronddwalen om de code van zijn kluis te ontdekken. Ik zelf liep in de Slegte en bekeek de strip Little Nemo in Slumberland en zag bijna dezelfde soort scènes van een ineengeklapte stad, zoals in Inception.
Zo belandde ik in een boek dat ging over Comic strips, dat zijn strips van een pagina die vroeger standaard in ochtendkranten in Amerika aanwezig waren. Ineens zag ik hoezeer zo'n strip de toon en het motto van je dag kan bepalen. Vooral omdat dag in dag uit, het dezelfde helden zijn in hun eigen kleine universum. Je leest, al slurpend aan je koffie de avonturen van... en de figuren gaan de hele dag met je mee. Popey, The Peanuts, Gasoline Alley... precies zoals in een klooster de dag standaard geopend wordt met een psalm.
Je hebt tegenwoordig zoveel wijzen om je dag te richten, om de kleur van je werkelijkheid te bepalen, om droom, fantasie en werkelijkheid een plek te geven in het hele scala van je bewustzijn en al je handelen. De hele wereld van het internet maakt elk dagfragment ook gelaagd, zeker als je er de hele dag aan gemonitord bent. We leven in interessante tijden.
