Anders was ik daar nooit naar toe gegaan: naar de musical Legally Blonde. Maar onder de actiecode 'Roze koek' kon je twee kaartjes krijgen voor de prijs van eén, dus ik dacht: waarom niet? Eventjes iets heel anders. Enig verlangen om heel 'gewoon en volks' te zijn , daar betrap ik me voortdurend op. Vlak van te voren was er die stilte-/meditatieviering in een kerk, en het was wel aardig om mee te maken dat er toch echt wel verstilling was, in die kring van ongeveer 25 mensen.Wat een contrast met die avond in de schouwburg! Het publiek bestond voor drie kwart uit meiden van de zelfde leeftijd als de hoofdpersoon in de musical: een meisje dat bekend staat als roze dom blondje, dat in feite niet is, en om het hart van haar vriendje terug te winnen, ook gaat studeren op Harvard. 'Streetwise' als ze is, weet ze op haar geheel eigen wijze een rechtzaak te winnen. Moraal van het verhaal: pas je nooit aan, blijf je zelf, vertrouw op je eigen beoordelingsvermogen en kracht.
Is het nou toeval, dat publiek? Hoezeer komt men ook af op het verhaal dat zo direct relateert aan de leefwereld van deze meiden? Wat doe je allemaal om een vriendje te hebben, te houden of terug te winnen? Kan roze en geschetter en veel uiterlijk gegil en vertoon samen gaan met 'jezelf zijn' en dus uiteindelijk ook dat domme vriendje die voor zijn eigen carrière haar aan de kant zette, zelf dumpen? Het was een vermakelijke avond.
Elke voorstelling vindt zijn eigen publiek. Dat betekent dus ook dat voor een stilte/medietatieviering je eigenlijk bijna niks hoeft te doen. Nu ik het stramien heb geleverd, dat wel succesvol bleek, kan ik me dus ook uit dat voorbereidingsgroepje terug trekken. Op naar een andere roze koek om in te happen.
