Ik ben zo'n fan van Oerol op Terschelling, omdat ik het zo fantastisch vind dat je naar believen het ene moment een intense natuurbleving kunt hebben en een kwartier later tussen de mensen kunt staan in muziek en feestgedruis. Gisteren beleefde ik mijn eigen kleine Oerol, door eerst even over het bevrijdingsfestival terrein te lopen en daarna af te dalen naar de Waal en vervolgens weer terug, de drukte in.
Daar was een optreden van Boemklatsch, wat een naam, op affiches zie ik allemaal vreemde en onbekende namen die op zoveel festivals door het gehele land aangekondigd worden. Een wereld waar ik nooit bij zal gaan horen, maar het heeft wél wat, die computerbestuurde muziek met videobeelden op dezelfde beat, die ergens rondom je hartstreek binnenkomt en mee bonst.
Dit soort muziek maakt me eigenlijk heel stil van binnen. Of eerder: het leidt me en wijst me naar een stiltekern in me, die tegelijkertijd krachtig, vibrerend en vitaal is. Om mij heen stonden de meeste jongeren met elkaar te praten, maar sommigen deden mee op de ritmes en helemaal vooraan, bij het podium deinden de koppies en gingen de handen, op aanvraag, wel de lucht in.
Vreemd blijft het voor me, dat er gewoon een Apple-laptop op het podium staat en andere computers: muziek zonder muziekinstrumenten, de moderne techniek die visuele beelden en geluid en muziekfragmenten door elkaar weeft tot een nieuw soort ruimte waarin je helemaal binnen geleid kan worden, mits het goed gedaan wordt.
Boemklatsch bereikte dat niveau niet. Ik voelde me aangetrokken, liet een deel van mijn lichaam gaan, mee in de geometrische figuren voor mijn ogen, de cirkels die rondtolden en je meezogen de diepten in. Maar dan: die diepte, naar die geconcentreerde kern, waar een massa één wordt, dat vraagt het slechten van volgende drempels, laagjesgewijs. De CD In search of sunrise van Tiësto, die kan dat dat wel bij me bewerkstelligen, gewoon in de huiskamer, zonder visuele beelden.
Tiësto en Arman van Buuren dat zijn de nieuwe gelukbrengers: massa's mensen die allemaal ter plekke transcenderen, één worden, samensmelten, zich bevrijden van dagelijkse kommer en kwel: zie hier het nieuwe religieuze bewust-zijn, al zullen weinigen onder hen er deze woorden aan geven. De jongens van Boemklatsch riepen: niet weggaan hoor, we gaan door tot elf uur! Dan heb je dus eigenlijk al verloren. Ik liep dus weg, at een ijsje en een stadium verder een frikandel speciaal en was zeer content met deze bevrijdingsdag.
Daar was een optreden van Boemklatsch, wat een naam, op affiches zie ik allemaal vreemde en onbekende namen die op zoveel festivals door het gehele land aangekondigd worden. Een wereld waar ik nooit bij zal gaan horen, maar het heeft wél wat, die computerbestuurde muziek met videobeelden op dezelfde beat, die ergens rondom je hartstreek binnenkomt en mee bonst.
Dit soort muziek maakt me eigenlijk heel stil van binnen. Of eerder: het leidt me en wijst me naar een stiltekern in me, die tegelijkertijd krachtig, vibrerend en vitaal is. Om mij heen stonden de meeste jongeren met elkaar te praten, maar sommigen deden mee op de ritmes en helemaal vooraan, bij het podium deinden de koppies en gingen de handen, op aanvraag, wel de lucht in.
Vreemd blijft het voor me, dat er gewoon een Apple-laptop op het podium staat en andere computers: muziek zonder muziekinstrumenten, de moderne techniek die visuele beelden en geluid en muziekfragmenten door elkaar weeft tot een nieuw soort ruimte waarin je helemaal binnen geleid kan worden, mits het goed gedaan wordt.
Boemklatsch bereikte dat niveau niet. Ik voelde me aangetrokken, liet een deel van mijn lichaam gaan, mee in de geometrische figuren voor mijn ogen, de cirkels die rondtolden en je meezogen de diepten in. Maar dan: die diepte, naar die geconcentreerde kern, waar een massa één wordt, dat vraagt het slechten van volgende drempels, laagjesgewijs. De CD In search of sunrise van Tiësto, die kan dat dat wel bij me bewerkstelligen, gewoon in de huiskamer, zonder visuele beelden.
Tiësto en Arman van Buuren dat zijn de nieuwe gelukbrengers: massa's mensen die allemaal ter plekke transcenderen, één worden, samensmelten, zich bevrijden van dagelijkse kommer en kwel: zie hier het nieuwe religieuze bewust-zijn, al zullen weinigen onder hen er deze woorden aan geven. De jongens van Boemklatsch riepen: niet weggaan hoor, we gaan door tot elf uur! Dan heb je dus eigenlijk al verloren. Ik liep dus weg, at een ijsje en een stadium verder een frikandel speciaal en was zeer content met deze bevrijdingsdag.
