Als ik in Amsterdam woonde, dan zou ik er vannavond wellicht naar toe gaan: in Paradiso is een Tribute to Carole King. De elpee Tapestry bestaat 40 jaar. Na de pauze zingen 4 Nederlandse zangeressen de hele plaat op volgorde. Tapestry!, die ken ik ook zowat uit mijn hoofd. Ik zocht het weer op. Ach ja... de ene zijde is helemaal gerafeld van de tijd toen ik nog poezen had en zij de elpees als krabpaal ontdekten.Ik heb deze niet eens zelf gekocht. Ik woonde nog thuis en was het niet Vader die deze in huis bracht? Ik herinner me dat deze ineens met elpees aankwam, de Beatles, Simon& Garfunkel, een dubbelelpee die Fill your head with rock heette en een liedje Give a life, take a life van een groep die Spirit heette, denk ik nu, die had een hallucinerende werking op mij. Een van de eerste liedjes die ik in herhaling almaar draaide op mijn grammafoon die op dikke batterijen werkte. Zo'n herinnering vind je dan, al zoekend naar elpees, terug. Vader was socioloog en politicoloog op de rode universiteit: had hij ineens een idee dat popliedjes de wereld konden veranderen en haalde hij het daarom in huis?
Tapestry is een oerplaat: het begin van de traditie van vrouwelijke singer-songwriters. Dat kun je je bijna niet meer voorstellen, nu. Maar nog steeds inspireert deze LP nieuwe generaties aanstormend talent. 'Een magische plaat, waarbij alles op z'n plek is gevallen, dat heb je soms in de geschiedenis, dat alles klopt', zegt de voor mij onbekende Charlie Dée die vanavond ook zingt. Men wordt oud: dat van vroeger ken je van haver tot gort en het nieuwe bereikt je niet meer...
Op Tapestry heet een liedje It's too late.
It's too late baby, now it is too late, allthought we really did try to make it.
Something inside has died and I just can't hide and I just can't fake it...
Vroeger was dit voor mij een liedje over de grilligheid van gevoelens, die zomaar konden veranderen, zonder dat je daar veel aan kon doen. Nu met het klimmen der jaren denk ik: wát gaat er dood? Wat kun je niet meer verstoppen of doen alsof het er nog is?
Nee, dit gaat niet over het gevoel, dit gaat over het gedrag. Als je eenmaal van iemand houdt, dan blijft dat, dát verandert niet: de essentie van iemand die op de een of andere wijze jouw ziel geraakt heeft, dat blijft altijd bij je. Wat veranderd zijn de rommelige tijden, dat iedereen met tijd morst alsof je die eeuwig zult bezitten. Mensen zijn niet altijd trouw aan hun eigen essentie en jij hebt niet altijd de middelen tot je beschikking om toegang te krijgen tot die essentie. En zo kan jouw handelen veranderen. Een oud gedragspatroon binnen in je sterft en het nieuwe wordt niet zomaar geaccepteerd door een ander... Dan is het Too Late.
Maar als je samen geluk hebt, dan verandert het oude in iets anders en nieuws, dan was het sterven nodig om te kunnen verrijzen in een andere gedaante: metamorfose. Een liefde kán veranderen in een vriendschap en een vriendschap in een liefde. De ongelijkheid in ouder-kind relaties, kán veranderen in een gelijkwaardige relatie waar beide een soort vrienden van elkaar worden. Men kan intreden in een klooster, weggaan en weer op een andere wijze verbonden raken... enzovoort. Eigenlijk is het nooit Too late.
