Ik zat op mijn terras een boek te lezen in de avond. De telefoon ging. Het was vriendin W. uit Nieuw Zeeland. 'Wat ben je aan het doen? O, wacht, zeg even niks, want ik hoor allemaal vogelgefluit... dat mis ik hier zo, vogels'. Ja, het waren de laatste kwinkslagen van de musjes en een paar flinke eind-van-de-dag tiereliertjes van de merels. Heel gewoon in mijn tuin, maar toch ook niet allerdaags in heel Nederland, want de mussenpopulaties zijn tanende.Fijn om W. hierop te kunnen trakteren. Zij lag in de vroege ochtend in bed en de zon was nog niet verschenen van achter de bergen. 'Dat is een nadeel hoor, van bergen', zei ze. 'Dan weet je dat het al dag is en dan heb je de zon nog niet gezien, dat duurt maar eer die te voorschijn komt, dat is zo mooi in Nederland, dat alles plat is en de zon dan zo uit de horizon omhoog rijst'. Zo zorgt afstand ervoor dat de appreciatie van wat letterlijk voor de hand ligt, groeit.
Ik was dus een boekje aan het lezen en ze wilde weten wat, dus we raakten aan de praat over boeken. Had zij nog een goeie tip, vroeg ik. Ja, die had ze wel. 'Hoe heet die schrijfster toch, ik kan niet op haar naam komen, wacht, dan ga ik even het boek zoeken... Click!, de hoorn ernaast gelegd, stilte.
Ik moest tijdens het wachten grinniken. Daar zat ik dan , aan de ene kant van de wereld, terwijl zij daar aan de andere zijde van de aardbol, op zoek ging naar een boek in haar huis! Die afstand, over land en oceanen en ik wachtte gewoon en stelde me voor hoe ze boeken en kranten optilde, een rondzwervend kledingstuk van een van de kinderen, misschien lag het boek bij het aanrecht, dat soort dingen.
Zo zeer zijn we ook afhankelijk geworden van de techniek, zo zeer is deze in staat om nabijheid te scheppen! Bloggen kon een paar dagen niet, een blogje was zomaar verdwenen, alles was ineens wit geworden en niet meer paars: ik voelde me niet meer thuis op mijn eigen blog. Wat nu als alles helemaal zou verdwijnen? Alles wat wij op internet doen, wordt bewaard in gigantische zalen en dat kost ook heel veel aan elektriciteit. Wat als het zegt Poef! , einde oefening?
De wereld van mijn blog zou verdwijnen en dat zou aanvoelen als een wezenlijke amputatie van mij zelve. Ja, werelden kunnen zomaar oplossen in niets en als we het niet op een andere wijze gematerialiseerd hebben, gewoon met pen en papier ergens opgeschreven, dan is het zelfs mogelijk dat velen elkaar nooit in het echt zouden kunnen bereiken. Internetcontacten, verdampt tot nul-komma-nul. Niks meer om naar te kijken en aan te refereren.
Vriendin W. was ondertussen terug met het boek in haar handen. De zon was als een lamp bij haar aangegaan, zei ze, heel mooi. Ik hoefde dat niet te zien, om het toch mee te beleven. Zo kan het ook.
