Dank

Het is raar om dit bij mezelf te ontdekken: dat ik onrustig word als ik een week niet in de kapel bij de Clarissen ben geweest. Ik was het vandaag echt niet van plan. Onrustig geslapen omdat het gisterenavond in het wijkcentrum héél druk was en ik desondanks toch in den ochtend weer onverwacht present zou zijn, wegens de uitleg van een nieuw computerprogamma. En techniek is toch al niet mijn sterkste kant...

Dus, zo'n beetje duf en moe had ik me erg verheugd om daarna de hele dag met een boekje in de tuin te gaan zitten. Al zittend in de tuin werd ik allengs onrustiger. Ik visualiseerde de kapel, het ging van zelf, en dacht: Kom aan, nou, je hoeft er toch niet te zíjn om de betekenis ervan vast te houden? Maar mijn verlangen werd alleen maar groter. Als ik ging, dan was het zaak om toch snel wat boodschappen te doen, heel vroeg een snelle warme maaltijd te bereiden en dan kon ik nog rustig in de kapel zitten voordat de Vespers beginnen en daarna op de fiets richting wijkcentrum.

En zo geschiedde. Wat was ik blij om het zonlicht door de kleurige glas in lood ramen te zien sprankelen en gekleurde lichtvlekken daarvan in de hele kapel te zien dansen! Er daalde een grote rust in me. Je komt toch ineens in een andersoortige tijd, dan het dagelijkse doen en laten. Heilige Tijd. Ruimte voor... het Onnoembare, het Hemelse, voor God... hoe je het ook noemen wilt.

Ik prijs me heel gelukkig, altijd daar in die kapel te kunnen zitten, wanneer ik maar zou willen. En dat ik daar volgende week zelf weer de meditatie geeft, stemt me.... dankbaar, een ander woord heb ik daar eventjes niet voor. Dank...