Dat hoorde ik dwars door Sammie heen, die mij via de oordopjes trakteerde op muziek van Ludivico Einaudi. Een moderne componist met piano als hoofcomponent, die in een soort van populaire stroom zit in een genre tussen Chopin en Satie. Hij is nu bekend omdat hij de filmmuziek schreef van de filmhit The Intouchables. Zijn muziek werkt bij mij net als het weer: de ene keer vind ik er niet veel aan; een beetje saai en gemakkelijk, de andere keer opent het wel horizonnetjes, die telkens wat verschuiven.
'Maar goed dat je niks aan het weer kunt doen', hoor ik net de kaarters tegen elkaar zeggen, 'als het aan ons lag dan zou het elke vijf minuten kunnen veranderen. De ene wil zon en de andere regen, en die weer sneeuw... het zou een zooitje worden". Gek, die muziek van Einaudi heeft ook zoiets veranderlijks voor me. Een nummer The Crane Dance vond ik gisteren, bij mooi weer niet veel aan, naar zoëven bij harde windvlagen had het iets liefelijks en verbeeldde ik me graag dat zo'n witte kraanvogel opstijgt: een teken van geluk in de Japanse symooltaal.
Bij een ander nummer van Einaudi bedacht ik me hoe ik het zou vinden als Nils Frahm het speelde. Dan had ik het meteen wél mooi gevonden. Omdat de piano-aanslag van Frahm zo intens en aandachtig is en die van Einaudi is een beetje slapjes en saai.
Vreemd toch, zulk soort mijmeringen... Ze bestaan uit een gevoelsmatige laag die je niet bewijzen kunt, maar die wel doorslaggevend kunnen zijn in wat je raakt of niet. Wel direct bij me binnen kwamen stukken met de titels: Lady Labyrinth, Eros, Walk, Il Princpio, Reverie, The Planets. Of heb ik daar ook bij te erkennen, dat de collage van deze woorden mijn zinnen prikkelt en de muziek dan volgt? Vreemd fenomeen is dat toch: smaak, voorkeur: wat zeg je ermee en wat gebeurt er in je, als je poneert: dat is een kwestie van smaak, dit is mijn smaak?
